مقاله جايگاه فيبر و ادوات نوري در شبكه هاي مخابراتي نسل آينده

 nx دارای 51 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است فایل ورد nx  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد. این پروژه توسط مرکز nx2 آماده و تنظیم شده است توجه : در صورت  مشاهده  بهم ريختگي احتمالي در متون زير ،دليل ان کپي کردن اين مطالب از داخل فایل ورد مي باشد و در فايل اصلي nx،به هيچ وجه بهم ريختگي وجود ندارد بخشی از متن nx : فهرست مطالبعنوان صفحه 1- مقدمه 2- بررسی اجمالی NGN 2-1- NGN چیست؟ 2-2- معماری NGN 2-3- اجزا اصلی NGN 3- تجهیزات سوییچینگ 3-1- اتصالهای متقابل نوری 3-2- اتصالهای متقابل فوتونی 4- فیبرها و تجهیزات انتقال 4-1- انواع فیبر و ظرفیت آنها 4-2- اجزا ارسال 4-3- برد 5- انتخاب معماری شبكه 5-1- شبكه Shared Ip-only 5-2- شبكه مركب 5-3- شبكه فیبر 6- Dark Fibre 7- تكنولوژی‌های موجود و آینده 7-1- تكنولوژیهای فیبر 7-2- سوییچینگ نوری نتیجه گیری پیوست مراجع – مقدمه امروزه شبكه‌های عمومی به دلایل متفاوتی ناهمگن هستند. مشتریان به خدماتی همانند صوت داده و ویدئو نیاز دارند و از وسایل متفاوتی نظیر نوت بوك‌ها، PDAها، تلفنهای سلولار، دوربینهای ویدیویی و غیره استفاده می‌شود. بنابراین رنج وسیعی از وسایل سیار و ثابت پدیدار می‌شود. ازدیدگاه مشتری ناهمگن بودن شبكه غیرقابل درك است. درگذشته شبكه‌های متفاوتی برای پاسخ به این نیازهای متنوع توسط فراهم‌كننده‌های سرویس ساخته شده است كه هر یك برای یك نیاز ویژه بهینه شده بودند. برای مثال PSTN برای خدمات صوتی، شبكه Ip برای خدمات اینترنت (Web) و شبكه داده مبنی بر سوئیچ برای خدمات ATM و Frame relay و هم چنین شبكه‌های ویژه‌ای برای یك كاربرد خاص نظیر كنفرانس ویدیویی طراحی شده بودند [3] [1]. این گزارش براوردی از شبكه‌های نسل آینده، فواید NGN و همچنین نقش مهم تكنولوژی انتقال فیبر نوری را كه اخیراً توسعه داده شده است را ارائه می‌كند. تكنولوژی DWDM دسترسی به NGN را میسر می‌سازد. خدمات NGN مبنی بر سوییچینگ پیشرفته با یك سطح كنترل یكپارچه خواهد بود. در فصل 2 تعریفی از NGN ارائه و معماری و اجزا اصلی آن معرفی می‌شود در فصل سوم اتصالهای متقابل نوری و فوتونی بررسی می‌شود. در فصل چهارم فیبرها و ظرفیت‌ آنها در شبكه NGN، اجزا ارسال سیستم انتقال فیبر نوری و درنهایت برد فیبرهای موجود بررسی می شود. انتخاب معماری شبكه عنوان فصل 5 می‌باشد در این قسمت سه معماری شبكه مختلف معرفی می‌شود شبكه Shared Ip-Only ، شبكه مركب و شبكه فیبر. و در فصل 6 به dark fibre ها پرداخته می‌شود و نگاهی به تكنولوژیهای موجود و آینده، تكنولوژیهای فیبر و سوییچینگ نوری آخرین فصل این گزارش به شمار می‌آید. 2- بررسی اجمالی NGN2-1- NGN چیست؟ تعریف واحد و پذیرفته شده‌ ای از NGN وجود ندارد و در حال حاضر عبارت مبهمی است. تعاریف ارائه شده از NGN نسبتاً گسترده هستند. سازمانهایی مثل ETSI و ITU-T مشخصات اصلی NGN را معرفی كرده اند. به عنوان مثال NGN;ITU-T را به عنوان شبكه‌ای مبتنی بر بسته تعریف كرده است، كه خدماتی شامل سرویسهای ارتباطی، توانایی استفاده از پهنای باند چندگانه و كیفیت سرویس كه برای تكنولوژیهای انتقال تهیه شده است را فراهم می‌كند. عموماً NGN به عنوان all IP یا شبكه‌های مجتمع مبتنی بر بسته با مشخصاتی كه درجدول (2-1) نشان داده شده است بیان می‌شود. NGN به تنهایی مشخصات شبكه را پوشش نمی‌دهد اما مشخصات سرویس آن فرصتهای جدیدی را برای اپراتورهای شبكه، فراهم كننده‌های سرویس، تولید كننده‌های ارتباطات و كاربرها فراهم می‌كند [1].جدول (2-1) مشخصات اصلی NGN[1] all Ip یا شبكه مبتنی بر بسته بیشتر كارشناسان معمولاً NGN را به عنوان یك شبكه چندسرویسی مبنی بر تكنولوژی Ip می‌شناسند. NGN مانند یك شبكه Ip مجتمع می‌تواند برای ارتباطات بی‌سیم و با سیم انواع ترافیك یا برنامه‌های كاربردی را روی شبكه‌های مبتنی بر بسته بكار گیرد. در مجموع، بسیاری از كارشناسان استدلال می‌كنندكه NGN در ده سال آینده جایگزین مدار رایج مبنی بر PSTN خواهد شد. خدمات كاربردی مجزا از شبكه انتقال NGN یك معماری باز بوسیله برنامه های كاربردی و شبكه‌های مجزا فراهم می‌كند و به آنها اجازه می‌دهد به صورت جداگانه ارائه شوند و برنامه‌های كاربردی می توانند مستقلاً صرف‌نظر از نوع شبكه‌ای كه استفاده می‌شود توسعه پیدا كنند. با یك معماری باز استانداردسازی به طور فزاینده‌ای اهمیت پیدا می‌كند اما به كاربران شبكه اجازه می دهد كه بهترین محصولات موجود را انتخاب كنند و یك برنامه كاربردی جدید می‌تواند در یك مدت زمان خیلی كوتاهتر نسبت به PSTN و ISDN اجرا شود. شركتهایی كه وسایل یا تجهیزات كامپیوتری را تولید كرده و به فروش می‌رسانند، می‌توانند برنامه های كاربردی و سرویسها را برای كاربران نهایی توسعه دهند. فراهم‌كننده‌های سرویس می‌توانند یك یا چند برنامه كاربردی را داخل یك سرویس بسته‌بندی كنند یا برنامه‌های كاربردی می‌توانند بوسیله كاربران روی یك پایه نظیر به نظیر مورد استفاده قرار گیرند. شبكه‌های مجتمع یا همگرا شده شبكه‌های مجزا وسایل مورد نیاز جداگانه‌ای را برای خدمات ویدئو، داده و صوت استفاده می‌كنند. NGN انواع متفاوتی از برنامه‌ها را درون بسته‌ها تغییر شكل داده و بطور همزمان تحویل می‌دهد. ارتباط بین NGN و شبكه‌های موجود از قبیل PSTN، ISDN و GSM می‌تواند بوسیله پل‌های ارتباطی فراهم شود. شبكه موجود در همه جا NGN به كاربران اجازه تحرك گسترده و دستیابی یكپارچه به انواع برنامه‌های كاربردی با كیفیت یكسان را در هر ناحیه جغرافیایی می‌دهد. ارتباطات كشتیرانی و برج مراقبت امكان پشتیبانی از انتقال، تجارت و نیازهای اوقات فراغت را در هر وضعیت كه كاربر انتخاب می‌كند، امكانپذیر می‌كند. توزیع هوشمندی شبكه در صورتیكه PSTN رایج، مبنی برشبكه هوشمند و پایانه‌های نامفهوم (پایانه‌ای كه شامل ریز پردازنده داخلی نباشد) است، NGN شبكه‌ای هوشمند و پایانه‌های هوشمند دارد. در این محیط شبكه، فراهم‌كننده‌های سرویس به آسانی انواع متفاوتی از سرویسها را بدون نیاز به تجهیزات سنگین شبكه فراهم می‌كنند. 2-2- معماری NGNیك نمایش از معماری شبكه NGN می‌تواند به روشن شدن ساختار واجزا آن كمك كند. شكل (2-1) یك تصویر كلی از معماری NGN را نشان می‌دهد. در این شكل پایانه‌های بی‌سیم و با سیم با back bone شبكه انتقال از طریق سطح دسترسی متصل هستند و دیگر سطوح از قبیل سرویس، انتقال و شبكه‌های دسترسی بوسیله سطح كنترل، كنترل می‌شوند. چنانكه در شكل مشاهده می‌كنید سطح سرویس می‌تواند بوسیله واسطه‌های استاندارد شده و باز از سطح دسترسی و انتقال جدا باشد. NGN می‌تواند با شبكه‌های دیگر از قبیل PSTN از طریق پلهای ارتباطی كه اجازه گرفتن گردش هر نوع داده را به طور یكپارچه از میان شبكه‌های متفاوت می‌دهند، متصل شود [1].شكل (2-1) معماری NGN [1] 2-3- اجزا اصلی NGNمعماری NGN علاوه بر تجهیزات صوتی و داده‌ای قدیمی شامل انواع تجهیزات شبكه همگرا شده از قبیل كنترل‌كننده‌های تماس/ مدت زمان ارتباط دو كامپیوتر، پل‌های ارتباطی رسانه، پل‌های ارتباطی سیگنالینگ، سرویس‌دهنده‌های ویژگی، سرویس‌دهنده‌های برنامه، سرویس‌دهنده‌های رسانه، سرویس‌دهنده‌های مدیریت و واسطه‌های صدور صورتحساب و عرضه نمودن سرویس مخابرات به یك كاربر كه شامل وسایل انتقال و كابل كشی نیز می‌باشد، است. تكنولوژیهای هسته شامل تكنولوژی انتقال بسته، پروتكل كنترل مهندسی ترافیك، تكنولوژی كه كیفیت سرویس را ضمانت می‌كند از قبیل MpLs ، تكنولوژی ارتباطات چند قسمتی از قبیل پخش بلادرنگ چند مقصدی پیام، تكنولوژی كنترل جلسه و غیره است. Soft SwitchSoft Switch یك كنترل كننده تماس/ مدت زمان ارتباط دو كامپیوتر، نیز نامیده می‌شود و یكی از اجزا هسته NGN است. بدلیل اینكه انواع كاربردها از قبیل صوت و سرویس‌های دیگری كه اضافه می‌شوند تا ارزش انتقال افزایش یابد را كنترل می‌كند. Soft Switch یك وسیله كنترل مبنی بر نرم افزار است كه كنترل تماس بین پروتكلهای NGN از قیبل MGCP ، SIP ، H.232 و پروتكلهای تكنولوژی قدیمی مانند ISDN و SS7 را میسر می‌سازد. هم چنین با سرویس‌دهنده‌های برنامه برای تهیه، توابع / برنامه‌های كاربردی كه مستقیماً روی Soft Switch وجود ندارد در ارتباط است. یكی از نقش‌های Softswitch، واسطه PSTN است كه بوسیله سیستمهای سیگنالینگ انجام می‌شود [1] [3]. Gateway یك پل ارتباطی یك نقطه شبكه است كه به عنوان یك دروازه دخول در شبكه دیگر عمل‌ می‌كند. برای ارتباط با شبكه‌های دیگر سه نوع پل ارتباطی وجود دارد:Signalling gateway , Access gateway, Trunking gateway كه در شبكه فراهم كننده سرویس قرار داده می‌شوند. Application Server سرویس دهنده برنامه كاربردی در شبكه فراهم‌كننده سرویس قرار داده می‌شود و سرویس منطقی و اجرایی برای سرویسها و برنامه‌های كاربردی كه مستقیماً روی Soft Switch وجود ندارند فراهم می‌كند. به طور برجسته SoftSwitch تماسهای سرویس‌دهنده برنامه مناسب را زمانی كه یك برنامه كاربردی تقاضا می‌شود مسیریابی می‌كند. در مجموع كارگزار سرویس در لبه شبكه فراهم‌كننده سرویس قرار داده می‌شود و توزیع سرویس و كنترل بین سرویس‌دهنده‌های برنامه كاربردی و Soft Switch را فراهم می‌كند. در شكل (2-2) اجزا اصلی NGN و نقش‌آنها خصوصاً نقش Softswitch را در این شبكه مشاهده می‌كنید. شكل (2-2) نقش soft Switch در NGN[3] 3- تجهیزات سوییچینگ بعضی از مهمترین شبكه‌های باند پهن جدید اتصالهای متقابل هستند و اغلب اوقات به سوییچها منصوب می‌شوند. كار اصلی اتصالهای متقابل تهیه پهنای باند انعطاف پذیر و مدیریت اتصال برای فراهم‌كننده‌های شبكه می‌باشد. اتصالهای متقابل به سه دسته تقسیم می‌شوند. 1- اتصالهای متقابل دیجیتالی / الكتریكی (DXC/EXC)وسایلی كه برای دریافت، پردازش و ارسال داده در حوزه الكتریكی عمل می‌كنند كه همان اتصالهای متقابل SDH / SONET قدیمی با واسطه‌های مسی هستند. 2- اتصالهای متقابل نوری (OXC)اتصالهای متقابل دیجیتالی مجهز شده با واسطه‌های نوری هستند و بیشتر اوقات به عنوان سوییچهایO-E-O (Optical – Electrical- Optical) استفاده می‌شوند. این اتصالها برای بیشتر مشتریها بطور گسترده موجود می‌باشند. شكل (3-1) اتصالهای متقابل الكتریكی و نوری را نشان می‌دهد. شكل (3-1) اتصالهای متقابل الكتریكی و نوری [4]3- اتصالهای متقابل فوتونی (PXC)تجهیزاتی كه برای دریافت، پردازش و ارسال داده در حوزه نوری عمل كرده و اغلب اوقات به عنوان سوییچهای O-O-O (Optical – Optical – Optical) استفاده می‌شوند. تعداد كمی از فروشنده‌ها این اتصالها را تولید می‌كنند. 3-1- اتصال های متقابل نوری اكثر OXC ها وسایلی پیچیده هستند كه توانایی كاركردن مثل اتصالهای متقابل SONET/SOH، بعلاوه سوییچهای ATM و اترنت، گیگابیت اترنت با VLAN ها، Cos و دیگر پروتكلهای خاص را دارند.به دلیل اینكه واسطهای باند پهن نوری هستند به این دلیل به این اتصالهای متقابل نوری می‌گوئیم بدین معنی كه اتصال به وسایل دیگر از طریق فیبر نوری می‌باشد اما پردازش اصلی در حوزه الكتریكی انجام می‌‌شود. برای توسعه، OXC ها می‌توانند چندین واسطه الكتریكی (‌مسی ) شامل فست اترنت و گیگابیت اترنت روی مس داشته باشند.اتصالهای متقابل نوری برای پردازش سریع سیگنالهای دریافتی با نرخ بیت بالا، سوییچینگ پرسرعت تا 640 گیگابایت برثانیه و بالاتر ASIC های توسعه داده نشده را استفاده می‌كنند. 3-2- اتصالهای متقابل فوتونی PXC ها بطور كلی با OXC ها متفاوت هستند. مهمترین تفاوت بین یك OXC و یك PXC در پردازش داده در حوزه الكتریكی و تبدیل آن به حوزه نوری در خروجی واسطه هنگامیكه در PXC ها سیگنال در حوزه نوری است می‌باشد. مبدلهای چندگانه برای PXC ها: بیشتر وسایل با تجهیزات انتقال مجتمع نیستند و بنابراین به یك سیستم DWDM در انتهای فیبر نیاز دارند كه سبب برگشت طول موجهای مختلف توسط فرستنده/ گیرنده به حوزه الكتریكی می‌شود در سایر PXC ها هر پورت معین روی سوییچ به یك زوج فیبر وصل می‌شود این اتصالهای متقابل طول موجهای موجود در فیبر را به صورت نوری از هم جدا كرده و به یك پورت خروجی مطلوب سوییچ می‌كند. سپس آنها دوباره دسته بندی شده و روی فیبر خروجی مربوط به آن پورت فرستاده می‌شوند. بنابراین پایانه‌های DWDM و الكترونیكی در مسیر وجود ندارد در نتیجه سگینالها همیشه درحوزه نوری باقی می‌مانند. یك سری مشكلات در استفاده از PXC ها در شبكه‌های نوری چند لا مبدا وجود دارد در این گزارش چند لامبدا یعنی شبكه‌ای كه با تجهیزات DWDM ساخته شده و روی هر اتصال كانالهای نوری موازی چند گانه وجود دارد. در بعضی از نقاط شبكه برای مسیریابی طول موج به منظور تهیه انعطاف پذیری بهتر باید از PXC ها استفاده شود [2]. 4- فیبرها و تجهیزات انتقال 4-1- انواع فیبر و ظرفیت آنها در یك سیستم انتقال نوری، اطلاعات روی فیبر به روش زیر منتقل می شود سیگنالهای الكتریكی به سیگنالهای نوری تبدیل شده و در طول فیبر حركت می‌كنند تا زمانیكه به یك آشكارساز كه سیگنالهای نوری را به سیگنالهای الكتریكی تبدیل می‌كنند می‌رسند. منبع نور پالسهای نوری را در طول موجهای خاص منتشر می‌كند. یك طول موج به یك لامبدا (lambda) یا كانال اشاره می‌كند عبارتهای لامبدا، طول موج و كانال اغلب به صورت معادل استفاده می‌شوند اگر چه طول موجها با چشم قابل روییت نیستند با این وجود اغلب به صورت رنگ نمایش داده می‌شوند. ظرفیت فیبر خیلی بالا است. تجهیزات انتقال نرخ داده از 10 گیگا بیت بر ثانیه در یك لامبدا و 128 لامبدا كه معادل با 28/1 ترابیت بر ثانیه كه ظرفیت یك فیبر تنها است را پشتیبانی می‌كند هر مسیر فیبر می‌تواند هشت كانال كه هر یك، دارای كابل نوری شامل 192 زوج فیبر است را داشته باشد. پس این ظرفیت می‌تواند بیشتر از یك پتابیت بر ثانیه را حمل كند. ولی در عمل از ظرفیت پایین‌تری استفاده می‌شود و كابلهایی با 6 فیبر مشاهده می‌شود كه برای انتقال تك رنگ با نرخ 10 مگا بیت بر ثانیه استفاده می‌شود [2]. روش رایج در سیستمهای حامل برای انتقال نوری در مسافتهای طولانی نرخ بیت بالاتری را در هر لامبدا فراهم می‌كند. آن هم چنین تعداد لامبداهای پشتیبانی شده در یك فیبر نوری را افزایش می‌دهد. ظرفیت 2/10 ترا بیت بر ثانیه روی یك فیبر واحد در آزمایشگاه اثبات شده است. بنابراین زمانی كه سیستم درچنین محدوده ای عمل می‌كند بسیاری از مشكلهای غیرخطی اتفاق می افتد كه به فیبرهای نسل آینده با مشخصات كیفیت بالا نیاز است. مشخصات نسل اول فیبرهای تك مد(SFM) بوسیله پیشنهاد ITU ، G.652 تعیین شده است كه به عنوان استاندارد فیبرتك مد شناخته می‌شود. امروزه بیشتر فیبرهای تك مد در اروپا مطابق پیشنهاد G.652 استفاده می شوند. كه این در مورد كابلهای نوری زیر دریا نیز صادق است. شكل (4-1) فیبر نوری را در شبكه‌های باند پهن نشان می‌دهد. مسیرهای فیبری جدید معمولاً با فیبرهای G.655 مجهز شده اند كه بیشتر برای نرخهای اتصال 10 گیگابیت بر ثانیه و بالاتر مناسب هستند. G.655 یك استاندارد برای NZDSF می‌باشد. فیبرنوری G.655 برای استفاده به وسیله سیستمهای چندكانالی DWDM طراحی شده است. پیشنهاد ITu,G.692 طرح و تقسیم‌بندی ( به معنی 50 هرتز و 100 هرتز و 200 هرتز ) برای DWDM در فیبرها را شرح می‌دهد. شكل (4-1) فیبر نوری درشبكه‌های باند پهن [6] ظرفیت بالا و فواصل طولانی اتصالات به بهینه سازی چندین پارامتر شامل تعداد طول موجها و فاصله فركانسی، شكل مدولاسیون، فاصله بین تقویت كننده‌های نوری، سطح توان ورودی فیبر، اثرات غیرخطی مانند (SPM) ، (XPM) و (FWM)، انتخاب نوع فیبرها، جبرانسازی پراكندگی فیبرها و ترتیب آنها نیاز دارد اثر پراكندگی رنگی با مقیاس كردن با مربع نرخ بیت شناخته می‌شود و باید در سیستمهای سرعت بالا ( در 10 گیگا بیت بر ثانیه وبالاتر) با دقت جبران شود. تكنیك كامل شده، استفاده از فیبری است كه پراكندگی آن برخلاف پراكندگی فیبری كه در سیستم انتقال استفاده شده است باشد. DCF ها به طور عادی به صورت ماجولهای مجزا استفاده شده و در ایستگاههای تقویت كننده جایگذاری شده و بنابراین سبب بهبود سیستمهای نصب شده به سمت نرخ بیت بالاتر می‌شوند. 4-2- اجزا ارسال اجزا اصلی یك سیستم انتقال فیبر نوری فیبر، فرستنده و گیرنده است. فرستنده‌ها سیگنالهای الكترونیكی رمزشده را دریافت و به سیگنالهای نوری تبدیل می‌كنند (مدولاسیون) و سپس روی فیبر ارسال می‌كنند. دیودهای لیزری (LD) نیمه هادی می‌توانند برای تولید نور استفاده شوند و برای انتقال در مسافتهای طولانی مناسب هستند. منبع نور پالس‌های نوری را در طول موجهای ویژه منتشر می‌كند. سپس LDها می‌توانند آنها را در دامنه 1550 نانومتر انتقال داده و توانایی مدولاسیون تا حدود 10 گیگاهرتز را دارند. مدولاسیون خارجی نور در نرخ بیتهای 10 گیگابایت بر ثانیه و بالاتر استفاده می‌شود، LD های گران قیمت برای انتقال در مسافتهای كوتاه ضروری نیستند. گیرنده‌ها در انتهای دیگر فیبر جایگذاری می‌شوند و یك آشكارساز نوری را برای تبدیل سیگنال نوری وارد شده به سیگنال الكتریكی استفاده می‌كنند. طول موج سمت گیرنده باید با سمت فرستنده مطابقت داشته باشد. ویژگی‌های مهم شامل اشباع ، حساسیت ، و نرخ خطای بیت (BER) برای سطح دیجیتال و نسبت سیگنال به نویز (SNR) برای سطح آنالوگ است. نرخ خطای بیت تعداد خطاهایی است كه بین فرستنده‌ها و گیرنده‌ها اتفاق می‌افتد. اشباع ماكزیمم توان دریافت شده است كه می‌تواند پذیرفته شود. اگر توان بیشتری دریافت شود موجب اعوجاج سیگنال و عدم كارآیی می‌شود. حساسیت، مینیمم توانی است كه باید از یك سیگنال وارد شده دریافت شود. یك سیگنال ضعیف می‌تواند موجب نادرست خواندن بیتها یا SNR پایین شود WDM یك روش افزایش ظرفیت یك فیبر نوری است كه از طریق ارسال همزمان بیش از یك پرتو نور در فیبر صورت می‌گیرد. OADM تجهیزاتی است كه ترافیك ( تعداد كانالها) را از یك مدار نوری بدون نیاز به تبدیل سیگنالهای الكتریكی درج یا رها می‌سازد. هنگامیكه ترافیك در یك گره شبكه افزایش پیدا می‌كند OADM می‌تواند برای انشعاب نوری ترافیك عبوری استفاده شود. تجهیزات OADM پیشرفته نیاز به مهندسی پیچیده را از طریق توانایی درج یا رها سازیش برای هر یا همه كانالهای نوری حمل شده بوسیله زوج فیبر بدون اثر روی مابقی ترافیك عبوری رفع می‌كند. تجهیزات OADM می‌تواند به سوییچهای نوری برای پشتیبانی از مسیرهای فیبری چندگانه تبدیل شوند و كانالهای نوری را بدون انجام تبدیل O-E-O راه گزینی كنند [2]. تقویت نوری در دهه 1980 معرفی شده بود كه با توسعه فاصله بین تقویت‌كننده‌های گران قیمت O-E-O برای اقتصاد شبكه نوری دوباره تعریف شد یك شبكه O-E-O باید تقویت كننده‌های نوری را بسته به نوع تجهیزات 100-40 كیلومتر و تقویت‌كننده‌های O-E-O را هر 400 تا 500 كیلومتر استفاده كند. تقویت كننده O-E-O به مبدل و تقویت مجزایی برای هر كانال نیاز دارد. ادامه خواندن مقاله جايگاه فيبر و ادوات نوري در شبكه هاي مخابراتي نسل آينده

نوشته مقاله جايگاه فيبر و ادوات نوري در شبكه هاي مخابراتي نسل آينده اولین بار در دانلود رایگان پدیدار شد.