nx دارای 28 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد nx کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
این پروژه توسط مرکز nx2 آماده و تنظیم شده است
توجه : در صورت مشاهده بهم ريختگي احتمالي در متون زير ،دليل ان کپي کردن اين مطالب از داخل فایل ورد مي باشد و در فايل اصلي nx،به هيچ وجه بهم ريختگي وجود ندارد
بخشی از متن nx :
روزسازی راه
لایه‌های روسازی روسازیها معمولاً از چندین لایه تشكیل می‌شوند. تعداد، ضخامت و جنس این لایه‌ها تابعی از مقاومت خاك بستر روسازی، خصوصیات آمد و شد وسائل نقلیه، شرایط جوی منطقه، مصالح موجود در محل و شرایط اقتصادی است. روسازی راههای با آمد و شد زیاد و فرودگاهها معمولاً از سه لایه متمایز رویه، اساس و زیر اساس كه بر روی لایه متراكم شده بستر روسازی قرار می‌گیرند تشكیل می‌شود.
لایه متراكم شده خاك بستر لایه متراكمی شده خاك بستر روسازی، لایه‌ای است از خاك زمین طبیعی كه از مواد آلی و مواد مضره پاك شده و كوبیده شده باشد. در خاكریزها این لایه آخرین لایه خاكی است كه ریخته شده و كوبیده می‌شود. در برش‌ها، این لایه، لایه كوبیده شده و آماده شده خاك زمین طبیعی است.
لایه زیر اساس لایه زیر اساس لایه‌ای است از مصالح نسبتاً مرغوب كه بین لایه اساس و خاك بستر روسازی قرار می‌گیرد. لایه زیر اساس در راههایی كه آمد و شد وسائل نقلیه در آنها زیاد بوده و یا مقاومت خاك بستر روسازی كم است بكار می‌رود. لایه زیر اساس معمولاً از مصالح سنگ شكسته و یا شن و ماسه ساخته می‌شود.
لایه اساس لایه اساس لایه‌ای است از مصالح مرغوب كه بین لایه‌های رویه و زیر اساس یا بین لایه رویه و خاك بستر روسازی قرار می‌گیرد. لایه اساس از مصالح مرغوب نظیر سنگ شكسته، شن و ماسه شكسته، مصالح تثبیت شده با قیر، آهك و سیمان ساخته می‌شود. لایه اساس در راههائی كه آمد و شد وسائل نقلیه در آنها زیاد بوده و یا مقاومت خاك بستر روسازی كم است از بتن آسفالتی كم قیر (اساس قیری) ساخته می‌شود.
لایه رویه لایه رویه لایه‌ای است از جنس خیلی مرغوب و با مقاومت نسبتاً زیاد كه بالاترین لایه روسازی است و مستقیماً در تماس با چرخهای وسائل نقلیه قرار دارد. لایه رویه در راههای با آمد و شد زیاد از مصالح مرغوب نظیر بتن آسفالتی یا بتن سیمانی ساخته می‌شود. در راههای با آمد و شد متوسط گاهی از رویه‌های آسفالت مخلوط در محل و یا رویه‌های آسفالت سطحی استفاده می‌شود. راههای با آمد و شد كم نظیر راههای روستائی و راههای فرعی ممكن است از رویه‌های شنی كه عمر چندانی ندارند ساخته شوند.
رویه‌های آسفالتی با ضخامت بیش از حدود 5 سانتی متر معمولاً در دو لایه ساخته می‌شوند. لایه زیرین كه به لایه آستر موسوم است درصد قیر كمتری از لایه روئی كه لایه رویه (توپكا) نامیده می‌شود دارد. بین لایه‌های آستر و رویه بتن آسفالتی از یك لایه اندود قیری كه به اندود سطحی موسوم است استفاده می‌شود. هدف از بكار بردن اندود سطحی ایجاد چسبندگی و پیوستگی بین دو لایه آسفالتی است. بین لایه‌های رویه آسفالتی و اساس غیر آسفالتی (شن و ماسه‌ای و یا
سنگ شكسته) از یك لایه اندود قیری كه به اندود نفوذی موسوم است استفاده می‌شود. هدف از بكار بردن اندود نفوذی ایجاد چسبندگی و پیوستگی بین لایه آسفالتی با یك لایه غیر آسفالتی است. مزیت دیگر استفاده از اندود نفوذی غیر قابل نفوذ كردن اساس غیر آسفالتی در برابر آب است. انواع روسازیها روسازیها دارای انواع مختلف هستند كه از نقطه نظر نحوه گسترش تنش در آنها و نحوه تحمل بارهای وارد آنها را می‌توان به دو دسته كلی روسازیهای انعطاف پذیر كه شامل انواع روسازیهای سخت تقسیم كرد. روسازیهای انعطاف پذیر كه شامل انواع روسازیهای آسفالتی و شنی می‌باشند، روسازیهائی هستند كه در آنها از لایه‌های باسختی (ضریب ارتجاعی) كم استفاده می‌شود. این نوع روسازیها بارهای خارجی را بدون گسترش زیاد و در یك سطح نسبتاً كوچك به خاك بستر روسازی منتقل می‌كنند. در مورد روسازیهای قابل انعطاف، خاك بستر نقش فوق العاده مهمی را در طرح روسازی بازی می‌كند و از این نظر بررسی و مطالعه خاك بستر روسازی باید با دقت بیشتری انجام شود.
روسازیهای سخت كه شامل روسازیهای بتنی هستند، روسازیهائی می‌باشند كه در آنها از یك یا چند لایه با سختی زیاد استفاده می‌شود. این نوع روسازیها بارهای خارجی را بدون تغییر شكل زیاد صفحه بتنی در یك سطح نسبتاً وسیع به خاك بستر روسازی منتقل می‌نمایند. با توجه به مطالب بالا و به منظور تحلیل تنش‌ها و تغییر شكل‌های نسبی در روسازیهای انعطاف پذیر، در طرح و محاسبه این نوع روسازیها بصورت یك سیستم چند لایه‌ای نیمه بینهایت در نظر گرفته شده و مورد بررسی قرار می‌گیرند. در حالی كه روسازیهای سخت بر اساس فرضیات مربوط به خمش صفحات واقع بر روی پی‌های ارتجاعی مورد بررسی قرار گرفته و تنش‌ها و تغییر شكل‌های نسبی در آنها تعیین می‌شود.
در ایران به دلیل آن كه قیر بمقدار فراوان موجود بوده و سیمان بمقدار زیاد تولید نمی‌شود برای روسازی راهها از مصالح قیری استفاده می‌شود. در حال حاضر متجاوز از 000/15 كیلومتر از راههای ایران دارای رویه آسفالتی بوده و متجاوز از 000/36 كیلومتر از راههای غیر آسفالتی (شنی و خاكی) هستند.
یكی از مهمترین عواملی كه در طرح روسازیها بخصوص روسازیهای انعطاف پذیر تأثیر دارد و باید دقیقاً مورد بررسی و مطالعه قرار گیرد خصوصیات و مشخصات خاك بستر روسازی است و این امر از آن جهت اهمیت دارد كه در حقیقت این خاك بستر روسازی است كه نهایتاً باید تحمل كلیه بارهای وارد بر روسازی را بنماید. خاك بستر روسازی باید از لحاظ مقاومت و قابلیت تراكم مورد بررسی قرار گیرد تا رفتار و عملكرد روسازی در كوتاه مدت و دراز مدت مشخص شود.
مقاومت و قابلیت تراكم خاك خود بستگی به سایر مشخصات اصلی خاك از قبیل : جنس، میزان رطوبت، دانه بندی، خاصیت خمیری، وزن مخصوص و غیره دارد كه این مشخصات باید ابتدا مورد مطالعه قرار گیرند تا تأثیر آنها بر روی مشخصات خاك مشخص شود. همواره قبل از اقدام به طرح روسازی باید از خاك بستر معمولاً نباید محدود به آزمایشگاهی قرار گیرند. مطالعه و بررسی خاك بستر معمولاً نباید محدود به آزمایشگاه بلكه این بررسی‌ها در محل نیز باید انجام شود. هرگاه پس از انجام این مطالعات معلوم شد كه اطلاعات كافی در مورد خاك بستر مورد نظر بدست آمده است می‌توان اقدام به طرح روسازی نمود.
روش اشتو برای رده بندی خاكها روش اشتو برای رده بندی خاكها یكی از متداولترین روشهای رده بندی خاك است و صرفاً برای راهسازی بكار می‌رود. این روش بر اساس نتایج تجربی حاصل از تأثیر جنس خاكها بر عملكرد روسازی استوار است. در روش اشتو خاكها به هشت گروه اصلی تقسیم می‌شوند. این تقسیم بندی بر اساس ظرفیت باربری و سایر مشخصات خاكها استوار است. هشت گروه اصلی به اسامی : 1- A، 2- A، 3-A ، 4- A، 5- A ، 6- A، 7- A ، 8- A نام گذاری شده‌اند. در راهسازی خاكهای 1- A مرغوبترین خاكها هستند. با افزایش شماره رده خاك از مرغوبیت خاك كاسته می‌شود، بطوریكه خاكهای 8- A نامناسب‌ترین خاكها هستند و بهیچ وجه نباید در راهسازی مورد استفاده قرار گیرند.
تراكم خاك و روشهای كنترل آن خاكها اصولاً مصالح تراكم پذیری هستند و در اثر بارگذاری از حجم فضائی آنها كاسته می‌شود. علت این كاهش حجم وجود فضائی است كه توسط هوا در بین ذرات جامد خاك اشغال شده است. هر گاه روسازی راهی بر روی بستری ساخته شود كه خاك آن تراكم پذیر است، این خاك در اثر آمد و شد وسایل نقلیه متراكم تر شده و موجب نشت و خرابی روسازی می‌شود.
برای اجتناب از این گونه خرابی‌ها باید خاك بستر روسازی كوبیده و متراكم شود. كوبیدن و متراكم کردن خاکها توسط غلتک زدن انجام می‌شود. برای تعیین میزان تراكم خاك قبل از و بعد از كوبیده شدن باید وزن مخصوص خشك آن را اندازه گیری كرد و با حداكثر وزن مخصوص خشك آن را اندازه گیری كرد و با حداكثر وزن مخصوص آزمایشگاهی آن خاك مقایسه نمود. طبق تعریف درصد تراكم یك خاك نسبت وزن مخصوص خشك خاك به حداكثر وزن مخصوص خشك آزمایشگاهی همان خاك است. (2-12) حداكثر وزن مخصوص آزمایشگاهی یك خاك بستگی به جنس خاك، میزان رطوبت وروش آزمایش تراكم دارد. نحوه انجام آزمایش تراكم خاك به این ترتیب است كه ابتدا نمونه‌ای از خاك مورد نظر در درصد رطوبت‌های مختلف در آزمایشگاه كوبیده و متراكم می‌شود. سپس با رسم منحنی تراكم خاك كه نمونه‌ای از آن در شكل 2-11 – الف نشان داده شده است حداكثر وزن مخصوص خشك بدست می‌آید. در صد رطوبتی كه در آن وزن مخصوص خشك خاك حداكثر است درصد رطوبت بهینه نامیده می‌شود.
روسازیها از لایه‌های مختلفی تشكیل می‌شوند كه تعداد این لایه‌ها و جنس و ضخامت آنها بستگی به عوامل زیادی دارد كه مهمترین این عوامل عبارتند از : الف – مقاومت خاك بستر روسازی ب – نوع ، وزن و تعداد وسائل نقلیه ج – شرایط جوی منطقه د – نوع مصالح موجود در منطقه
هر اندازه مقاومت خاك بستر روسازی كمتر و یا وزن و تعداد وسایل نقلیه‌ای كه از راه عبور خواهند كرد بیشتر باشد، باید تعداد و ضخامت لایه‌های روسازی بیشتر بوده و جنس آنها نیز مرغوب‌تر باشد. روسازی راهها معمولاً از سه لایه متمایز زیر اساس، اساس و رویه تشكیل می‌شوند كه هر یك از این لایه‌ها انواع مختلفی دارد. با وجود تنوع زیاد جنس لایه‌های روسازی آنها را می‌توان به چهار نوع تقسیم كرد كه عبارتند از : مصالح شنی، (دانه‌ای)، مصالح تثبیت شده، مصالح آسفالت
ی و مصالح بتن سیمانی. در این بخش فقط مشخصات و خصوصیات لایه‌های زیر اساس، اساس و رویه‌های شنی مورد بحث قرار گرفته است. مشخصات و خصوصیات لایه‌های تثبیت شده در بخش چهارم و لایه‌های آسفالتی در بخش‌های پنجم و ششم شرح داده شده و نحوه تعیین تعداد و ضخامت لایه‌های روسازی موضوع مبحث طرح روسازیها است كه در بخش نهم آورده شده است. لایه‌های زیر اساس، اساس و رویه‌های شنی از مصالح سنگی بدون مواد چسبنده تشكیل
می‌شوند. این مصالح معمولاً یا بصورت شن و ماسه طبیعی از بستر رودخانه‌ها و یا معادن شن و ماسه بدست می‌آیند و یا از شكستن سنگ در كارخانجات سنگ شكن تهیه می‌شوند. مصالح شكسته شده دارای مقاومت و قدرت باربری بیشتری نسبت به مصالح شكسته نشده هستند. قبل از بكار بردن مصالح شنی باید از آنها نمونه برداری شده و تحت آزمایش قرار گیرند تا اطمینان حاصل شود كه دارای مشخصات لازم برای بكار بردن برای روسازی هستند. مصالح سنگی كه برای ساختن لایه‌های زیر اساس ، اساس و رویه شنی بكار می‌روند باید مشخصات ویژه‌ای داشته باشند. این مشخصات عبارتند از : دانه بندی، سختی، دوام، خواص خمیری، تمیزی، شكل دانه‌ها و نفوذ پذیری ، كه در این بخش اهمیت هر یك از این مشخصات شرح داده شده است.
دانه بندی دانه بندی مصالح شنی یكی از مهمترین عواملی است كه بر روی مقاومت و قدرت باربری آنها تأثیر دارد. دانه بندی مصالح شنی با انجام آزمایش دانه بندی و رسم منحنی دانه بندی تعیین می‌شود. دانه بندی مصالح شنی معمولاً با استفاده از الك‌های با اندازه‌های 75، 5/62، 50، 5/37، 25، 19 و 5/9 میلی متر و الك‌های با سوراخهای مربع شكل با شماره‌های 4، 10، 40 و 200 انجام می‌شود. شماره یك الك مشخص كننده تعداد سوراخهای آن در هر 5/2 سانتی متر (1 اینچ) است. دانه بندی مناسب مصالح شنی با توجه به عوامل متعددی از قبیل نوع روسازی، نوع و محل قرار گرفتن لایه مورد نظر در سیستم روسازی، ضخامت لایه و اندازه درشت‌‌ترین دانه مصالح تعیین می‌شود. برای هر مورد حدود دانه بندی‌های مناسب توسط آئین نامه‌های فنی مشخص می‌شود كه معمولاً بصورت دو منحنی حدی است كه منحنی دانه بندی مص
الح سنگی باید بین این دو منحنی حدی و حتی الامكان در وسط و بموازات آنها قرار گیرد. بخشی از مصالح شنی كه از الك شماره 200 (075/0 میلی متر) رد می‌شود قسمت ریزدانه و آنچه كه بر روی این الك باقی می‌ماند قسمت درشت دانه مصالح نامیده می‌شود. مصالح شنی چون دارای مواد چسبنده (قیر، قطران، سیمان و آهك) نیستند لذا نوع دانه بندی آنها بخصوص درصد مواد ریزدانه، شكل دانه‌های درشت، خصوصیات خمیری و میزان تراكم نقش مهمی را در تأمین مقاومت این نوع مصالح ایفا می‌كنند.
مقدار ریز دانه در شكل 3-1 سه حالت متمایز مصالح شنی از نظر میزان ریز دانه آنها نشان داده شده است. حالت اول (الف)، حالتی است كه مصالح شنی دارای بخش ریزدانه نبوده و یا مقدار آن بسیار ناچیز است. در این حالت مقاومت مصالح بر اساس اتكای دانه‌های درشت بر روی یكدیگر استوار است و میزان این مقاومت بستگی به اصطكاك بین دانه‌ها دارد. این نوع مصالح معمولاً دارای وزن مخصوص كم و نفوذ پذیری زیاد بوده و عاری از خطر تورم در اثر یخبندان است و جابجا كردن و متراكم كردن آنها در حین اجرای روسازی بعلت عدم وجود ریزدانه‌ها معمولاً با اشكال همراه است. مقاومت مصالح شنی بدون مواد ریزدانه عملاً بستگی به میزان رطوبت آنها ندارد.
حالت دوم (ب)، حالتی است كه ریزدانه به مقدار كافی برای پر كردن فضای خالی دانه‌های درشت وجود دارد. در این حالت نیز نظیر حالت قبل مقاومت مصالح بر اساس اتكای دانه‌های درشت بر یكدیگر استوار است، لیكن مقاومت این گونه مصالح زیاد، نفوذ پذیری آنها كم، و امكان تورم مصالح در اثر یخبندان وجود دارد. كوبیدن و متراكم كردن این نوع مصالح شنی نسبتاً دشوار است. حالت سوم (ج)، حالتی است كه مقدار ریزدانه مصالح بیش از فضای خالی دانه‌های درشت است.
در این حالت مقاومت مصالح بر اساس تماس دانه‌های درشت بر یكدیگر استوار نبوده بلكه بستگی به مقاومت قسمت ریزدانه آن دارد. وزن مخصوص و نفوذ پذیری این نوع مصالح كم است و خطر تورم در اثر یخبندان در آنها وجود دارد. این مصالح بسهولت كوبیده و متراكم می‌شوند و براحتی آنها را می‌توان جابجا كرد. مقاومت این نوع مصالح شدیداً با تغییر میزان رطوبت خاك تغییر كرده و با افزایش رطوبت از مقاومت مصالح كاسته می‌شود.
بطوریكه در این شكل مشاهده می‌شود وزن مخصوص و CBR مصالح شنی با افزایش درصد وزنی بخش ریزدانه اضافه می‌شود تا به مقدار حداكثر خود رسیده و سپس كاهش می‌یابد. بعلاوه مشاهده می‌شود كه حداكثر مقاومت مصالح در درصد ریزدانه‌ای كه قدری كمتر از درصد ریزدانه مربوط به حداكثر وزن مخصوص است بدست می‌آید.
شكستگی مصالح سنگی شكسته شده استقامت و قدرت باربری بیشتری نسبت به مصالح رودخانه‌ای (با همان دانه بندی) دارند. علت این امر آن است كه دانه‌های مصالح سنگی شكسته شده دارای گوشه‌های تیز و سطحی ناصاف بوده و از این نظر دانه‌های این نوع مصالح بهتر در یكدیگر قفل و بست شده و دارای زاویه اصطكاك داخلی بیشتری نسبت به مصالح با دانه‌های گرد گوشه هستند. در مواردی كه دسترسی به مصالح شكسته شده نباشد می‌توان از مصالح سنگی رودخانه‌ای شكسته شده استفاده كرد. هر اندازه مقاومت و قدرت باربری آنها بیشتر خواهد بود. مصالح شكسته شده همواره گرانتر از مصالح غیر شكسته هستند و از این نظر قبل از استفاده از مصالح شكسته شده باید به جنبه‌های اقتصادی آن توجه شود.
میزان شكستگی مصالح سنگی با انجام آزمایش تعیین درصد شكستگی بدست می‌آید. نحوه انجام این آزمایش به این ترتیب است كه پس از آنكه با الك كردن قسمت درشت دانه مصالح سنگی (بخشی كه از الك شماره 4 رد نمی‌شود) از كل نمونه مورد آزمایش جدا شد، تك تك دانه‌ها مورد بررسی قرار گرفته و تعداد وجه‌های شكسته آنها تعیین می‌شود. درصد شكستگی دانه‌ها از تقسیم وزن دانه‌هائی كه یك وجه شكسته دارند، به كل وزن دانه‌ها بدست می‌آید. طبق آئین نامه سازمان برنامه باید بیش از 50 درصد وزنی مصالح لایه اساس كه روی الك شماره 4 باقی می‌ماند، لااقل در یك جبهه شكسته باشد.
خصوصیات خمیری خصوصیات خمیری بخش ریزدانه مصالح شنی (دانه‌های رد شده از الك شماره 40) اثر قابل ملاحظه‌ای بر مقاومت مصالح دارد. خصوصیات خمیری بخش ریزدانه مصالح سنگی با انجام آزمایش حدود اتربرگ تعیین می‌شود. هر اندازه مصالحی خمیری تر باشد، حد روانی و دامنه خمیری آن بیشتر است. در شكل 3-4 تأثیر دامنه خمیری و میزان ریز دانه یك نمونه مصالح شنی بر مقاومت برشی سه محوری آن نشان داده شده است. بطوریكه در این شكل ملاحظه می‌شود برای یك درصد معین ریز دانه، هر اندازه دامنه خمیری مصالح بیشتر باشد مقاومت برشی مصالح كمتر خواهد بود.ضمناً هر اندازه مقدار ریز دانه مصالح بیشتر باشد تأثیر دامنه خمیری در كاهش مقاومت برشی مصالح بیشتر است. بنابراین نباید
مصالحی كه در لایه‌های زیر اساس و اساس و رویه شنی بكار می‌رود بیش از حد مجاز خمیری باشد. در جدول 3-5 حدود مجاز حد روانی و دامنه خمیری مصالح شنی نشان داده شده است.
ادامه خواندن مقاله در مورد روزسازي راه
نوشته مقاله در مورد روزسازي راه اولین بار در دانلود رایگان پدیدار شد.