nx دارای 13 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد nx کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
این پروژه توسط مرکز nx2 آماده و تنظیم شده است
توجه : در صورت مشاهده بهم ريختگي احتمالي در متون زير ،دليل ان کپي کردن اين مطالب از داخل فایل ورد مي باشد و در فايل اصلي nx،به هيچ وجه بهم ريختگي وجود ندارد
بخشی از متن nx :
رشد جمعیت و نرخ بیكاری
آمار بیكاران و نرخ بیكاری در هر جامعه، بیانگر میزان گسست ساختار اجتماعی و اقتصادی است. در دو دهه اخیر در ایران، معضل بیكاری بیش از پیش بر گریبان جامعه چنگ انداخته است. طبق دیدگاه جامعه شناسان و پژوهشگران اجتماعی این مسأله در ایران رتبه اول را در بین آسیب‌های
اجتماعی دارا است. در این نوشته ضمن تحلیل روند رشد جمعیت به تغییر نرخ بیكاری در سال‌های اخیر و به طور ویژه به تحلیل روند بیكاری در سال‌های 80 و 82 پرداخته شده و با تحلیل روند گذشته به اوضاع اشتغال و بیكاری در سال 85 توجه و آمار احتمالی استخراج شده است. 1 نگاه گذرا به روند رشد جمعیت و بیكاری در ایران تا 1375 میانگین رشد جمعیت از سال 46 تا 55 نزدیك به 3 درصد و از سال 56 تا 65 نزدیك به 9/3 در
صد و از 66 تا 75 نزدیك به 2 درصد بود. البته میانگین رشد از سال 66 تا 70 كاملاً متمایز از سال 71 تا 75 است و اختلاف این دو رقم حدود 3/1 درصد ( 13 0/0- 26 0/0 ) می باشد. بیشترین میزان رشد جمعیت در طی 40 سال اخیر تقریباً متعلق به سال‌های 1358 تا 1362 با بیش از 4 درصد است. متولدین این سال‌ها در سرشماری سال 1375 عمدتاً در سنین 17- 13 سال بودند كه بخش قابل توجهی از جمعیت غیر فعال در قالب محصل را تشكیل می دادند. روند تغییر در جمعیت فعال و غیر فعال در سه دوره سرشماری عمومی سال‌های 55 و 65 و 75 در جدول زی
ر آمده است. جدول 1- توزیع نسبی جمعیت 10 ساله و بیشتر كشور بر حسب وضع فعالیت 55و65و75طبق جدول 1، سیر صعودی جمعیت غیر فعال از 55 تا سال 1375( از 4/57 به 7/64 ) به همراه رشد2 درصدی جمعیت به معنای به صدا درآمدن زنگ خطر برای سال‌های بعد از 75 و ورود بخش قابل توجهی از جمعیت غیر فعال به بخش جمعیت فعال و جویای كار در آن سال‌ها بود. به بیان دیگر هیچ بعید نبود كه نسبت جمعیت فعال و غیر فعال در سال‌های پس از 75 به مقدار این نسبت در سال 55 (حدود 43 به 57 درصد) نزدیك شود زیرا در سال 1355 از اوضاع متعادل تری در رشد
جمعیت برخوردار بودیم. بنابراین پیش بینی وقوع بحران بیكاری در سال 75 برای سال‌های پس از 75 موضوع دشواری نبود. توجه به میزان افزایش محصلان در سال 75 نسبت به سال 65، از 9/19 به 8/27 درصد، بیانگر ورود خیل عظیم متقاضی كار و تحصیل به جامعه در سال‌های بعد از 75 بود. علاوه بر آن، كاهش درصد خانه دارها در سال 75 نسبت به گذشته، از 34 به 29 درصد، نشانگر ورود بانوان به عرصه تحصیل و كار و بالطبع افزایش تقاضای شغل بود. هر چند میزان بیكاری در سال 75 نسبت به سال 65 كاهش چشمگیری از 53/5 به 21/3 درصد جمعیت 10 ساله و بیشتر
داشت اما این به معنای تثبیت روند نزولی میزان بیكاری نبود زیرا این كاهش متأثر از عواملی بود كه تضمینی برای بقای آنها وجود نداشت. عوامل عمده كاهش میزان بیكاری عبارت بودند از: 1- عامل اقتصادی و اشتغال زایی ناشی از رشد درآمد كشور پس از پایان جنگ با عراق و كاهش هزینه های نظامی ، 2- افزایش نرخ رشد جمعیت در سال‌های 60 به بعد و ورود موالید سال‌های 60 به بعد در گروه های سنی 10 سال و بیشتر در سال 75 و در نتیجه بزرگتر شدن مخرج كسر و كوچكتر شدن جواب كسر در محاسبه میزان بیكاری.
جدول 2، موضوع احتمال وقوع بحران بیكاری پس از سال 75 را بهتر نمایان می سازد. جدول 2- تعداد و توزیع نسبی جمعیت كشور بر حسب چند گروه عمده سنی ؛ 75- 65طبق جدول 2، در سال 65 معادل 4/51 درصد جمعیت ایران در سنین فعالیت ( 15 تا 64 سالگی) و در سال 75 این نسبت معادل 56 درصد جمعیت بود. بر اساس آمار مذكور، در سال 75، درصد قابل توجهی از جمعیت در سنین فعالیت بود و نسبت به سال 65 معادل 6/4 درصد افزایش داشت. در سال 65 تعداد 735/414/25 نفر در سنین فعالیت ( 4/51 درصد جمعیت ایران ) و در سال 75 تعداد 073/631/33 نفر( 56 درصد كل جمعیت )در آن سنین بودند. اختلاف این دو عدد معادل
338/216/8 نفر برابر با 7/13 درصد كل جمعیت سال 75 بود. به بیان دیگر افزایش 6/4 درصدی جمعیت در سنین فعالیت در سال 75 نسبت به سال 65 معادل 7/13 درصد جمعیت ایران در سال 75 بوده است. این ارقام بیانگر اهمیت اشتغال زایی برای جمعیت فعال و آموزش و تحصیل برای جمعیت غیر فعال در سال‌های 75 به بعد استزیرا هرم سنی جمعیت به آرامی از شكل جوان به میانه نزدیك می شد و این روند تا زمان حاضر ادامه دارد. نمودار 1 ترسیمگر این موضوع است.
* نمودار فوق نشانگر تبدیل هرم سنی جمعیت ایران از حالت جوان (جمعیت زیر 14 معادل 4/45 درصد كل جمعیت و بیشترین درصد جمعیتی در گروه سنی 4- 0 معادل 3/18 درصد در سال 65 ) به حالت میانه ( 5/39 درصد جمعیت زیر 14 سال و بیشترین درصد جمعیتی معادل 1/15 درگروه سنی 14-10 ساله در سال 75 ) است و انتظار می رود در سال 85 حدود 25درصد جمعیت در سنین زیر 14 سال و بیشترین درصد جمعیتی در گروه سنی 24-20 تقریباً معادل 13 درصد كل جمعیت به سر برند. بر این اساس نزدیك به 70 درصد جمعیت ایران در سال 85 در سنین فعالیت ( 15 تا 64 سالگی ) به سر خواهند برد و این رقم بیانگر میزان زیاد اهمیت و لزوم اشتغال‌زایی به
ویژه پاسخ گویی به نیاز شغلی فارغ‌التحصیلان از دانشگاه‌ها (با توجه به بیشترین درصد جمعیتی در گروه سنی 24- 20 در سال 85 ) از سال جاری به بعد است. اینك برای پیش‌بینی جمعیت باید گفت با توجه به نرخ رشد جمعیت در سال 75 معادل 4/1 درصد و با توجه به سیر نزولی این نرخ و با فرض میانگین میزان رشد سالانه تا سال 85 برابر 3/1 درصد، و با عنایت به جمعیت 68 میلیون نفری كشور در زمان كنونی، ایران در سال 85 حدود 70 میلیون جمعیت خواهد داشت.
گفتیم احتمالاً70 درصد جمعیت ایران در سال 85 در سنین فعالیت خواهند بود. و این جمعیت تقریباً معادل 49 میلیون نفر است. با توجه به اینكه بخش قابل توجهی از جمعیت غیر فعال در سال 75 در گروه سنی 19-10 ساله (طبق جدول 2معادل 9/26 درصد جمعیت) قرار داشتند كه به تحصیل اشتغال داشتند، در سال 85، جزو فارغ‌التحصیلان و متقاضیان شغل و در نتیجه جزو جمعیت فعال گروه سنی 29-20 ساله بود ( رقم 8/27 درصد محصل در سال 75 در جدول 1 از زاویه دیگر بیانگر این موضوع است ) به نظر می رسد نسبت جمعیت فعال و غیرفعال در سال 85 بسیار متفاوت از
ضرایب سال 75 باشد و در حالت طبیعی، جمعیت فعال نزدیك به 45 درصد جمعیت بالای 10 سال را در بر گیرد. از سوی دیگر با توجه به رشد جمعیت برابر 3/1 درصد، در مقایسه با سال 82 حدود 16 در صد جمعیت ایران در سال 85 زیر 10 سال و 84 درصد جمعیت بالای 10 سال خواهد بود.بنابراین جمعیت فعال كشور در سال 85 معادل 8/37 درصد كل جمعیت (45/0 ×84/ 0 )تقریبا برابر 26460000 نفر بر آورد می شود.اما در سال 75،6/75 درصد جمعیت در سنین ده سال و بیشتر و از میان آنها 3/35 درصد (جدول 1) جزو جمعیت فعال و بنابراین تعداد جمعیت فعال در سال 75 برابر با 788/026 /16 نفر بود. اینك باید توجه داشت كه اختلاف تعداد جمعیت های فعال در
سال‌های 85 و75 برابر با عدد 113 /433 /10 بیانگر نیاز جامعه از سال 75 و در طول ده سال به تعداد شغل‌های جدید علاوه بر پاسخ گویی به خواسته بیكاران باقی مانده از سال‌های قبل از 75 (بیش از45 /1 میلیون بیكار) است. بر این اساس به حدود 12 میلیون فرصت شغلی جدید در طول ده سال،تا سال 85 برای رسیدن به نقطه صفر بیكاری نیازمند بودیم. 2ـ تحلیل بیكاری در ایران بر اساس آمار موجود میزان بیكاری از سال 65 به بعد به شرح جدول 3 است.
بنا به آمار جدول 3،2/11 درصد جمعیت فعال سال 82 را بیكاران تشكیل می دادند.در آن سال تعداد افراد 10 ساله و بیشتر برابر با 2/48 درصد جمعیت كشور بود و از میا ن آنها 2/4 درصدشان بیكار بودند. با فرض جمعیت 67 میلیونی برای سال 82 (با محاسبه ضریب رشد 3/1 درصدی از سال 75 به بعد )تعداد بیكاران در سال 82 برابر با 388/369 /2 نفر بود. حال آنكه تعداد بیكاران در سال 75 معادل 402/457/1 نفر (21/3 درصد جمعیت ده ساله و بیشتر شامل 6/75 درصد كل جمعیت سال 75 طبق جداول 1 و2) بود.
براین اساس در سال 82 نسبت به سال 75 جمعیت بیكار نزدیك به 986/911 نفر حدود 63 درصد افزایش داشته است. این تعداد بیكار عمدتأ در گروه های آسیب پذیر و حساس اجتماعی در سنین 20 تا 29 سال و در میان مردان بوده اسـت. به نظر می رسد كاهش نرخ بیكاری در سال 82 نسبت به سال‌های 79 و80 (جدول 3) لزومأ به معنای كاهش میزان بیكاران نباشد زیرا با فرض ثابت بودن
تعداد بیكاران و متغیر بودن نرخ فعالیت (افزایش درصد جمعیت فعال در سال 82 نسبت به سال‌های قبل كه توضیح آن در بند 1 آمد) نرخ بیكاری كاهش خواهد یافت.از سوی دیگر گفته شد كه نزدیك 12 میـلیون فرصـت شـغلی در طول 10 سـال از 75 تا85 بایـد پدید آیـد كه به طـور متوسـط در هر سال برابر با 000 /00 2/1 فرصت شغلی است.با توجه به تعداد بیكاران در سال 82 تقریباً معادل 400/369 /2 نفر و سه سال باقی مانده تا سال 85، به نظر می رسد نزدیك به 6 میلیون فرصت شغلی از سال 82 تا85 باید ایجاد گردد تا نرخ بیكاری به صفر برسد.
. بحران بیكاری تا سال 85 تداوم دارد زیرا دهه 85- 75 یك دهه بحرانی است. این دهه متأثر از ورود موج جمعیت در سنین فعالیت (15 ساله به بعد) است. به دلیل سطح بالای باروی جمعیت در سال‌های 65 -60 در سال‌های 75 به بعد با موج تازه وارد جمعیت در سن فعالیت و در سال‌های 85-80 ( 20 تا 24 سالگی) پس از پایان تحصیلات متوسطه و خدمت سربازی و فارغ‌التحصیلی از دانشگاه با افزایش قابل توجه متقاضیان كار مواجه‌ایم.
به تأخیر افتادن سن ازدواج، عامل تأثیرگذار مهمی در بین دختران فعال برای شغل‌یابی و پركردن اوقات فراغت و تكمیل فرآیند هویت‌یابی اجتماعی است. همه این موارد گویای لزوم توجه جدی به جنبه آسیب رسان بیكاری است. باید توجه داشت كه نیروی متقاضی كار در دهه 85-75 هم انبوه و هم غیر ماهر است و این موضوع «یكی از مهمترین مشكلات برنامه ریزی رشد و توسعه اقتصادی در كشورهای در حال توسعه است زیرا بیش از آن كه به محاسبات هزینه – فایده توجه شود به ضریب شغل زایی توجه می شود».
به نظر می رسد در سال‌های بسیار نزدیك نرخ فعالیت زنان در گروه های سنی 24-20 و 29-25 افزایش قابل توجه یابد زیرا روند هویت یابی اجتماعی زنان و تحصیل آنها در مقطع آموزش‌عالی (در سال 83 حدود 68 درصد پذیرفته شدگان دانشگاه‌ها از زنان بودند) رشد چشمگیری داشته است. جدول 4 -توزیع نسبی جمعیت بیكار 64-15 ساله بر حسب گروه های عمده سنی به تفكیك جنس -80 و 82
در سال 80، 20/15 درصد از جمعیت فعال 64-15 ساله جامعه نمونه طرح آمارگیری از ویژگیهای اشتغال و بیكاری خانوار (مركز آمار ایران) را بیكاران تشكیل می دادند. از مجموع این بیكاران، 37/62 درصد مربوط به گروه سنی 24-15 ساله بود. در همان سال از مجموع جمعیت فعال 10 ساله و بیشتر جامعه نمونه 72/14 درصد بیكار بودند. و بالاترین میزان بیكاری مربوط به گروه سنی 24-20 ساله با 26/34 درصد بود. در سال 82، 6/11 درصد از جمعیت فعال 64-15 ساله جامعه نمونه را بیكاران تشكیل می دادندو 8/63 درصد آنها در گروه سنی 24-15 ساله بودند. در همان سال از مجموع جمعیت فعال 10 ساله و بیشتر جامعه نمونه، 2/11 درصد بیكار بودند و بالاترین میزان بیكاری به گروه سنی 24-20 ساله نزدیك به 3/26 درصد كل بیكاران تعلق داشت.
هر چند نرخ بیكاری در سال 82 به رقم 3/9 درصد برای مردان و 2/21 درصد برای زنان رسید و افزایش آن در سال‌های آتی به شدت نگران كننده است اما آنچه از اهمیت بیشتری برخوردار است، كیفیت كار شاغلان است. شاغلان با چه كیفیتی و با چه میزان درآمد به كار اشتغال دارند؟ آنچه كه نامش را «اشتغال» گذاشته‌ایم، در ادارات، خیابان‌ها، مزارع و حتی در مراكز آموزشی، آیا واقعاً «اشتغال» است یا«مشغولیت»؟ پنجاه درصد اشتغال در بخش «خدمات» در جامعه ای كه مزه مصرف را خوب می شناسد و می پسندد و از تولید، گریزان است و نیز در فرهنگ كاری‌اش، سرعت و دقت را نیازموده آیا می تواند ترسیم گر اشتغال صحیح باشد؟
آیا اشتغالات به گونه ای است كه پاسخ نیازهای مادی شاغلان را می دهد و آنان احساس رضایت و امنیت می كنند؟ آیا اشتغالی كه شاغلان را از فقر نجات ندهد، اشتغال است؟ براساس گزارش توسعه انسانی سال 2003 سازمان ملل متحد تعداد افراد زیر خط فقر در ایران 8/11 میلیون نفر است. این افراد به طور متوسط با 5/1 دلار برابر 1200 تومان در روز زندگی می كنند. آیا زندگی در ایران با درآمد ماهیانه معادل 36 هزار تومان، تفاوتی با «مرگ تدریجی» دارد؟ آیا فقر و از آن مهمتر «احساس فقر» زاییده تبعیض و اختلاف طبقات نیست؟ براساس گزارش‌های رسمی در ایران 20درصد ثروتمندترین مردم، حدود 8 برابر 20 درصد فقیرترین دارای درآمدند. آشكارا40 درصد جمعیت جامعه با این اختلاف فاحش مواجه است. اما آیا آمار واقعی بیش از آمار رسمی نیست؟
اگر بپذیریم كه در تهران افرادی كه كمتر از 220 تا 240 هزار تومان درآمد دارند زیر خطر فقر نسبی هستند. آیا نمی توانیم بگوئیم بخش اكثر حقوق‌بگیران دولت ( حتی فرهنگیان و متولیان امر آموزش و تربیت) زیر خط فقر نسبی قرار دارند؟ آیا آسیب پذیری اعضای خانواده شاغلان كم درآمد، اختلاف معنا‌داری با آسیب‌پذیری بیكاران دارد؟ اگر بپذیریم كه سبد فقر ( كم مصرفی همه اقلام انرژی‌زا به جز نان ) سبد خرید 40درصد جامعه شهری است و بدانیم كه بیش از 90 درصد این افراد جزو شاغلین هستند، آیا باز هم «بیكاری» را درصد اولویت بندی آسیب های اجتماعی قلمداد می كنیم؟ اگر آری، این بدان معناست كه بیكاری اگر از جامعه رخت بر بندد، مشكل اعظم جامعه حل و درصد زیادی از انحرافات و مفاسد كاهش می‌یابد. حال فرض كنید كه آن 2/11 درصد بیكار در سال 82 هم به جرگه شاغلانی از نوع آنچه گذشت بپیوندند، آیا به راستی آن پیامدی كه انتظارش می‌رفت حاصل می آید؟
3- پی آمد سخن بنا به آنچه گذشت در سال 82 از 67 میلیون جمعیت كشور، 388/369/2 نفر بیكار بودند كه نسبت به سال 75، 63 درصد افزایش داشت. از 76 تا 82 میانگین نرخ بیكاری برابر 4/13 درصد جمعیت فعال بود. براساس همین نرخ در جمعیت احتمالی 70 میلیونی سال 85 تعداد 000/546/3 بیكار خواهیم داشت. وجود این تعداد بیكار احتمالی در سال 85 منوط به ایجاد حدود 5/2 میلیون فرصت جدید شغلی طی3 سال از 82 تا 85 است. یعنی به هر میزان از تعداد فرصت جدید شغلی كاسته شود به خیل بیكاران (بیش از 5/3 میلیون) در سال 85 افزوده خواهد شد. در جدول 12 خلاصه‌ای از وضعیت جمعیت فعال و بیكار در سه مقطع زمانی را ملاحظه می كنید.
با توجه به افزایش 2/5 میلیونی جمعیت فعال در سال 82 نسبت به سال 75 و افزایش تقریبا” یك میلیون بیكار، مجموعاً حدود 2/4 میلیون فرصت شغلی طی 7 سال ایجاد گردیده كه به طور متوسط در هر سال 600 هزار فرصت شغلی بوده است. بر این اساس از سال 82 تا 85 حدود 8/1 میلیون فرصت شغلی ایجاد می شود كه 700 هزار كمتر از 5/2 میلیون فرصت شغلی لازم الایجاد است تا نرخ بیكاری معادل 4/13 درصد ثابت باقی بماند. حال اگر عدد 700 هزار به رقم 546/3 میلیون ( جدول 12 ) اضافه شود، رقم احتمالی بیكاران در سال 85 كه به عدد واقعی نزدیكتر خواهد بود برابر 000/246/4 نفر می شود. به بیان دیگر با فرض ایجاد سالانه 600 هزار فرصت جدید شغلی، در سال 85 حدود 25/4 میلیون بیكار خواهیم داشت.
در سال 82 حدود 43 درصد بیكاران در گروه سنی 24-20 ساله و 19 درصد در گروه سنی 29-25 ساله بودند. به بیان دیگر مجموعاٌ 62 درصد بیكاران از 20 تا 29 سال سن دارند كه بیانگر شدت آسیب بیكاری در قشر جوان جویای كار و خواهان كسب هویت اجتماعی است. این مقدار فراوانی نسبی در سال 85 معادل 000/632/2 بیكار در سنین 20 تا 29 سال خواهد بود كه 31 درصد آن را زنان بیكار و 69 درصد را مردان بیكار تشكیل می دهند.
از سوی دیگر 6/16 درصد بیكاران در سال 82 شامل افراد دارای تحصیلات عالی (فوق دیپلم به بالا) بود. این فراوانی در سال 85 برابر 000/705 بیكار خواهد بود. به بیان دیگر احتمالاً در سال 85 تعداد 000/705 بیكار فـوق دیپلم، لـیسانس و بالاتر خواهیـم داشـت. تعداد بیكـاران دیپـلم در سال 85(براساس 2/37 درصد بیكاران در سال 82) برابر 000/580/1 نفر خواهد بود.
همچنین در سال 85 از مجموع بیكاران تعداد 000/920/2 نفر (معادل 7/68 درصد بیكاران بر اساس آمار سال 82) به مدت یك سال تا بیشتر از بیكاری‌شان گذشته است. آمار مذكور ترسیمگر بحران بیكاری و نشانگر جنبه آسیب‌رسان آن در سال‌های آتی است.
ادامه خواندن مقاله در مورد رشد جمعيت و نرخ بيكاري
نوشته مقاله در مورد رشد جمعيت و نرخ بيكاري اولین بار در دانلود رایگان پدیدار شد.