nx دارای 21 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد nx کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
این پروژه توسط مرکز nx2 آماده و تنظیم شده است
توجه : در صورت مشاهده بهم ريختگي احتمالي در متون زير ،دليل ان کپي کردن اين مطالب از داخل فایل ورد مي باشد و در فايل اصلي nx،به هيچ وجه بهم ريختگي وجود ندارد
بخشی از متن nx :
وضع عمومی علم وادب در قرن هفتم و هشتم وشعر فارسی در قرن هفتم و هشتم
شعر فارسی در این دوره با شدتی بیش از پیش از بدبینی و ناخشنودی از اوضاع روزگار و ناپایداری جهان و دعوت خلق به ترك دنیا و زهد و نظایر این افكار مشحونست. علت آن هم آشكار میباشد و آن وضع سخت و دشواریست كه با حمله مغول آغاز شده و با جور و ظلم عمال دوره آنان و با خونریزیها و بیثباتی اوضاع در دوره فترت بعد از ایلخانان ادامه یافته و محیط اجتماعی ایران را با
دشوارترین شرایطی مقرون ساخته بود. همین وضع مورث توجه شدید غالب شعرا به مسائل دینی و خیالات تند صوفیانه و درویشانه و گوشهگیری و در نتیجه تصورات باریك و دقیق نیز شده است. در عصر مغول بر اثر انتشار بسیاری از مفاسد اخلاقی انتقادات اجتماعی به شدت رواج یافت. البته پیش از این تاریخ از این قبیل انتقادات در اشعار شعرا خاصه در شعرای قرن ششم كه بر اثر تسلط تركان و رواج بعضی مفاسد از اوضاع ناراضی بودند، نیز مشاهده میشود ولی در عهد مغول به
همان نسبت كه مفاسد اجتماعی رواج بیشتری یافت به همان درجه هم این انتقادات شدیدتر و سخت تر شد. از این انتقادات سخت در آثار سعدی خاصه گلستان و در هزلیات او و در جام جم اوحدی و د رغزلهای حافظ و آثار شعرای دیگر بسیار دیده میشود و از همه آنها مهمتر آثار شاعر و نویسنده خوش ذوق هوشیار «عبید ذاكانی قزوینی» است كه آثار او نظماً و نثراً حاوی مسائل انتقادی تندیست كه با لهجه ادبی بسیار دلچسب و شیرین بیان كرده و در این باب گوی سبقت از همه شاعران و نویسندگان فارسی زبان بوده است. حقاً هم هیچ دورهیی از ادوار مقدم بر او در ایران به نحوی كه او میخواسته مانند عهد زندگی وی نمیتوانست مضامینی بدان شیرینی و خوبی برای انتقادات اجتماعی او فراهم سازد.
در شعر قرن هفتم و هشتم قصیده به تدریج متروك میشد و به همان نسبت غزلهای عاشقانه لطیف جای آنرا میگرفت. منظومهای داستانی نو عرفانی زیاد سروده شد و همچنین منظومهایی كه حاوی افكار اجتماعی و حكایات و قصص كوتاه باشد(مانند بوستان سعدی) در این دوره معمول گردید. داستانهای منظوم قرن هفتم و هشتم معمولاً به تقلید از نظامی شاعر مشهور پایان قرن ششم ساخته میشد و از بزرگترین مقلدان نظامی در این دوره امیر خسرو دهلوی و خواجوی كرمانی را میتوان ذكر كرد. سبك شعر در قرن هفتم و هش
تم دنباله سبك نیمه دوم قرن ششم است كه اكنون اصطلاحاً سبك عراقی نامیده میشود. علت توجه شاعران این قرن به سبك مذكور آنست كه مركز شعر در این دو قرن نواحی مركزی و جنوبی ایران است كه لهجه عمومی استادان این نواحی با سبك سابق الذكر سازگارتر است. با این حال در میان شعرای این دوره كسانی مانند مجد همگر شیرازی و ابن یمین فریومدی و مولوی بلخی بودند كه به سبك خراسانی بیشتر اظهار تمایل میكردند و علی الخصوص سبك مولوی در غزلها و قصائدش نزدیكی تام بروش شاعران خراسان دراوایل قرن ششم داشت.
شعر فارسی دوره مغول با دو شاعر بزرگ ایران سعدی و مولوی شروع میشود كه هر دو پیش از حمله مغول ولادت یافته و در محیط دور از دسترس مغولان تربیت شده بودند. ابو عبدالله مشرف بن مصلح شیرازی به سعدی در اوایل قرن هفتم (حدود 606 هجری) در شیراز ولادت یافت و به سال 691 یا 694 در همان شهر درگذشت، در حالی كه قسمت بزرگی از زندگی خود را در سفرهای دراز و سیر آفاق وانفس گذرانده بود. وی بی تردید از شاعران درجه اول زبان فارسی و همردیف فردوسی است، قدرت او در غزلسرایی و بیان مضامین عالی لطیف عاشقانه و گاه عارفانه در كلام فصیح و روان كه غالباً در روانی و فصاحت به حد اعجاز میرسد بیسابقه بود.
علاوه بر این سعدی در ذكر مواعظ و اندرز و حكمت و بیان امثال و قصص اخلاقی با زبانی شیرین و شیوا و مؤثر گوی سبقت از همه گویندگان فارسی زبان ربوده است. نثر او هم كه در عین توجه به بعضی از صنایع لفظی ساده و روشن و خالی از تكلفات دور از ذوق بلكه بسیار لطیف و دلپسند و مطبوع است او را در ردیف بهترین نویسندگان فارسی زبان درآورده است چنانكه مدتها كتاب گلستان او در شمار كتب درسی مدارس و مكاتب ایران بوده است و هنوز هم سرمشق فصاحت شمرده میشود. كلیات آثار او كه حاوی: مجالس عرفانی و چند رساله و گلستان (نثر) و بوستان یا سعدی نامه و غزلیات و مامعات و قصاید عربی و فارسی و ترجیعات و مقطعات و هزلیاتست بارها به طبع رسیده و زبانزد خاص و عام ایرانیانست: از غزلهای شیوای اوست: شب فراق كه داند كه تا سحر چندست مگر كسی كه به زندان عشق دربندست
گرفتم از غم دل راه بوستان گیرم كدام سرو به بالای دوست مانندستپیام من كه رساند به یار مهر گسل كه بر شكستی و ما را هنوز پیوندستقسم به جان تو گفتن طریق عزت نیست به خاك پای تو و آن هم عظیم سوگندستكه با شكستن پیمان و برگرفتن دل هنوز دیده به دیدارت آرزومند استبیا كه بر سر كویت بساط چهره ماست بجای خاك كه در زیر پایت افكندستخیال روی تو بیخ امید بنشاندست بلای عشق تو بنیاد صبر بركندستز دست رفته نه تنها منم درین سودا چه دستها كه ز دست تو بر خداوند استفراق یار كه پیش تو كاه برگی نیست بیا و بر دل من بین كه كوه الوند است ز ضعف طاقت آهم نماند و ترسم خلق گمان برند كه سعدی ز دوست خرسندستاین ابیات از بوستان او نقل میشود: الا تا درخت كرم پروری گر امیدواری كزو برخوریكرم كن كه فردا كه دیوان نهند منازل به مقدار احسان دهند یكی را كه سعی قدم پیشتر بدرگاه حق منزلت بیشتر
یكی باز پس خائن و شرمسار بترسد همی مرد ناكرده كار بهل تا به دندان گزد پشت دست تنوری چنین گرم و نانی نیستبدانی گه غله برداشتن كه سستی بود تخم ناكاشتن شاعر هم عصر سعدی جلال الدین محمد بن بهاء الدین محمد مولوی بلخی معروف به رومی (606ـ672) نیز از نوابغ عالم ادب و از متفكران بزرگ جهان و مقتدای متصوفه و اهل تحقیق و مجاهدت و ریاضت است. وی در نظم و نثر پارسی استاد و دارای لسانی فصیح و قدرتی كم نظیر در بیان معانی دشوار عرفانی و حكمی به زبان ساده بود. مثنوی (شش دفتر) و دیوان غزلیات و قصاید و رباعیات او و همچنین آثار منثور یعنی فیه مافیه و قسمتی از مجالس و مكتوبات وی مشهور است.از غزلهای اوست:
روزها فكر من اینست و همه شب سخنم كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم از كجا آمدهام آمدنم بهر چه بود به كجا میروم آخر ننمائی وطنم ماندهام سخت عجب كز چه سبب ساخت مرا یا چه بوده است مراد وی از این ساختم جان كه از عالم علویست یقین میدانم رخت خود باز برآنم كه همانجا فكنم مرغ باغ ملكوتم نیم ازعالم خاك دو سه روزی قفسی ساختهاند از بدنم ای خوش آنروز كه پرواز كنم تا بر دوست به امید سر كویش پر و بالی بزنم كیست در گوش كه او میشنود آوازم یا كدامیست سخن میكند اندر دهنم كیست در دیده كه از دیده برون مینگرد یا چه جانست نگویی كه منش پیرهنم تا به تحقیق مرا منزل وره ننمایی یكدم آرام نگیرم نفسی دم نزنم می وصلم بچشان تا در زندان ابد از سر عربده مستانه بهم درشكنم من بخود نامدم اینجا كه بخود باز روم آنكه آورد مرا باز برد در وطنم تو مپندار كه من شعر بخود میگویم تا كه هشیارم و بیدار یكی دم نزنم شمس تبریز اگر روی بمن ننمایی والله این قالب مردار بهم درشكنم
این ابیات از مثنوی اوست: از خدا خواهیم توفیق ادب بیادب محروم ماند از لطف رببیادب تنها نه خود را داشت بد بلكه آتش بر همه آفاق زد هر چه بر تو آید از ظلمات و غم آن ز بیباكی و گستاخیست هم هر كه بیباكی كند در راه دوست رهزن مردان شد و نامرد اوست
دشمن طاوس آمد پرّ او ای بسی شه را به كشته فر او گفت من آن آهوم كز ناف من ریخت آن صیاد خون صاف منای من آن روباه صحرا كز كمین سربریدنش برای پوستین
ای من آن پیلی كه زخم پیلبان ریخت خونم از برای استخوان آنكه كشتستم پی مادون من می نداند كه نخسبد خون من بر منست امروز و فردا برویست خون چون من كس چنین ضایع كیستگر چه دیوار افگند سایه دراز باز گردد سوی او آن سایه باز این جهان كوهست و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا وقتی از این دو شاعر بسیار بزرگ آغاز دوره مغول بگذریم به عدهیی دیگر از شاعران درجه دوم و سوم، و چهارم، برمیخوریم تا در پایان این عهد به حافظ برسیم. در گیرو دار حمله مغول دو تن از شاعران بزرگ ایران شربت شهادت نوشیدند: نخست پیشوای بزرگ تصوف و شاعر شیرین سخن نام آور فریدالدین محمد بن ابراهیم عطار نیشابوری كه پیش از این نام او آورده شده است و دوم كمال الدین اسمعیل بن جمال الدین محمد بن عبدالرزاق اصفهانی قصیده سرای مشهور كه در سال 635 كشته شد. وی به چشم خویش قتل عام دیگر مغول را در اصفهان به سال 633 دید و در آن باب چنین گفت:كس نیست كه تا بر وطن خود گرید بر حال تباه مردم بد گریددی بر سر مردهیی دو صد شیون بود امروز یكی نیست كه بر صد گرید
و خود دو سال بعد به دست مغولی به قتل رسید.از شاعران مشهور بزرگ قرن ششم انوری و خاقانی است«اثیرالدین عبدالله اومانی» از اومانی همدانست كه به سال 665 در گذشت و دیوان قصاید او در دست است. دیگر سیف الدین اسفرنگ (یا سیف اسفرنگی) از گویندگان مشهور ماوراءالنهر (متوفی به سال 672) كه در قصاید خود سبك خاقانی را خوب تقلید كرده است. از شعرای مشهور دیگر این غهد: بدرالدین جاجرمی(م. 686) و فخرالدین ابراهیمی عراقی (م.688) و مجد الدین همگر(م.686) و رضی الدین عبدالله امامی هروی(م. 667) و همام الدین تبریزی (م.714) و نزاری قهستانی(م.720) و شیخ محمود شبستری عارف بزرگ صاحب گلشن راز(م. 720) و امیر نجم الدین حسن دهلوی(م.727) و اوحدالدین كرمانی(م. 736) و اوحدی مراغهیی (م.738) و ابن یمین فریومدی جوینی صاحب قصاید و مقطعات مشهور(م.769) هستند. غیر از امیر حسن دهلوی كه نام او گذشته است، شاعر دیگری هم كه از اصل ایرانی بوده ولی در هند تربیت یافته و از گویندگان بزرگ زبان فارسی شده در این عهد مشهور است و او امیر خسرو بن امیر سیف الدین محمود دهلوی (م.725) است كه دیوان قصاید و غزلها و مثنویهای او شهرت فراوان دارد. مثنویهای مطلع النوار، شیرین و خسرو، لیلی و مجنون، آیینه اسكندری، هشت بهشت او به تقلید از پنج گنج نظامی ساخته شده و علاوه بر اینها مثنویهای دیگری نیز دارد.شاعر مشهور دیگر این دوره كمال الدین ابوالعطا محمود بن علی كرمانی معروف به خواجو(م.753) است كه در غزل و مثنوی صاحب دستی قوی بوده و خصوصاً در آوردن مضامین عرفانی در غزل
چیرهدست و در این راه پیشوای حافظ است و حافظ خود به تقدم وی در این باب و پیروی از سبك او معترف است. از خواجو مثنویهایی به تقلید نظامی مانده است مانند روضهالانوار، كمال نامه، گل و نوروز، گوهر نامه، همای و همایون، و منظومه حماسی سام نامه.نظام الدین عبید زاكانی قزوینی (م. 772) كه پیش از این هم نام او را ذكر كردهایم از گویندگان نام آور در آخر این دوره است.
اهمیت او در داشتن روش انتقادی و بیان مفاسد اجتماع با زبانی شیرین و به طریق هزل و شوخی است. وی در دروش انشاء و در سبك ظاهری اشعار خود بیشتر متتبع روش سعدی بوده. عبید بهتر از هر كسی وضع نامطلوب اخلاقی و اجتماعی عهد خویش را شناخته و محیطی را كه تحت تأثیر استیلای تاتار و جور حكام و عمال مغول و آشوب و فتنه و قتلو غارت و ناپایداری اوضاع و جهل و نادانی غالب زمامداران و غلبه مشتی غارتگر فاسد و نادان به وجود آمده بود مجسم ساخته است. كلیات عبید زاكانی شامل منظومهها و رسالات منثور اوست.
ادامه خواندن مقاله در مورد وضع عمومي علم وادب در قرن هفتم و هشتم و شعر فارسي در قرن هفتم و هشتم
نوشته مقاله در مورد وضع عمومي علم وادب در قرن هفتم و هشتم و شعر فارسي در قرن هفتم و هشتم اولین بار در دانلود رایگان پدیدار شد.