nx دارای 20 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد nx کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
این پروژه توسط مرکز nx2 آماده و تنظیم شده است
توجه : در صورت مشاهده بهم ريختگي احتمالي در متون زير ،دليل ان کپي کردن اين مطالب از داخل فایل ورد مي باشد و در فايل اصلي nx،به هيچ وجه بهم ريختگي وجود ندارد
بخشی از متن nx :
سفال ایران
مقدمه:هنر اقوام و ملل در حكم حركتی است بالنده، تحت تاثیر شرایط ویژه اجتماعی- اقلیمی مسلط بر محیط زیست انسانها و محل نشو و نمای آنان. هنرهای ملی، عموما نشانه هایی است از سیر تكامل فرهنگ و اوضاع و احوال ویژه هر قوم.انسان ابزار ساز برای گردآوری ، حمل و تقل و نگهداری خوراك و اشیا مورد نیازخود احتیاج به سبد و پس از آن ظروف سفالین پیدا كرد. و بدین گونه پس از سبد بافی سفالگری كهن ترین دستافریده آدمی گردید.
در واقع هنر، سفالگری، به دلیل عمومیت و مردمی بودن آن ، در هر منطقه، ناحیه و حتی كارگاه، گویای ویژگی های اقلیمی،تاریخی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و هنری كسانی است كه در آن منطقه می زیسته اند.زیرا طرز ساخت ظروف و اشیا سفالین ، از نظر روش فنی، اشكال، رنگها و نقوش تزئینی مورد استفاده، زبان گویایی است كه پس از هزاران سال، ما را به شیوه تفكر و قدرت تخیل سازندگان آن آشنا می كند، و رازهای بسیاری را كه نگارش و تكلم قادر به انتقال آنها نبوده است، بر ما فاش می سازد.
شرح كلی سفالتعریف:” سفال = سفال = سوفال = سوفار = سفاله “. این اصطلاحات، بنابر تعریف لغتنامه ها و دایره المعارفها، عموما به معنای “اشیا ساخته شده از گل پخته هستند، مانند: كاسه، كوزه و غیره “همچنین “سفالینه، سفال ساخته شده را گویند”.“سفالین” نیز شامل”انواع اشیایی است كه از سفال سازند”.
اصطلاح سفال، به معنای عمومی “پوستهای گردو، پسته، بادام و فندق و پوست انار خشك ” نیز آمده است. تكه سفال، به قطعات شكسته اشیا سفالین گفته می شود.اصطلاح اروپایی “سرامیك” نیز دقیقا دارای مفاهیم “سفال” در زبان فارسی است، كه از “واژه یونانی keramikos كه خود از keramon یا keramos به معنای (خاك رس )” مشتق شده، گرفته شده است.
بنابراین” سفالگری ” نیز به هنر یا صنعت ساخت ظروف و اشیا گلی پخته “اطلاق می شود” معمولا (محصولات را ) اگر بدون لعاب باشند، سفال ، و اگر لعابدار باشند، بر حسب گل و لعابی كه در آنها به كار رفته ، بدل چینی می نامند. سفال، در واقع، نخستین محصول هنری و صنعتی مردمان اولیه، و حاصل نیاز و شعور آدمی، در به كارگیری عوامل طبیغت است، و از آنجا كه مواد اولیه آن: خاك، آب و آتش (حرارت) در سرزمینهای محل سكونت بشر یافت می شده، نشانه های تولید آنرا، در تمامی نقاط مسكونی انسان مشاهده می كنیم. سفال را به طور كلی به دو دسته تقسیم می كنند:
1- سفالهای ترد(= شكننده)، كدر و نفوذ پذیركه در حرارت كم پخته شده اند. این گروه شامل گل های پخته و سفالینه ها هستند.2- سفالهایی كه دارای مقاومت زیاد و رنگ شفاف هستند. این نوع سفالها به خاطر پخته شدن در حرارت زیاد، دربرابر مایعات نفوذ ناپذیر شده اند.چینیها، مقاوم ترین و نفوذناپذیرترین انواع سفال شمرده می شوندكه تركیبات خمیرویژه و میزان حرارت بسیار زیاد، موجب استحكام و درخشندگی آنها می شود.نخستین گونه های سفال، كه ساخته دست اجداد بسیار دور انسان است، ار نوع ترد، زبر و نفوذ پذیر بوده و در ساخت آنها از چرخ و كوره استفاده نمی شده است. اما با گذشت زمان، رفته رفته كیفیت آن مرغوب تر شده و به نوع مقاوم و نفوذ ناپذیر تبدیل شده است.
الكساندربرونیار(A.Brongniart) میگوید:” هیچ صنعتی را مانند سفالگری نمی شناسم كه در مطالعه علمی و اصول و مبانی تاریخی خود در انطباق با اقتصاد و علم، تا این حدآرا و غقاید گوناگون، جالب توجه و غنی را عرضه كند. هیچ مصنوع دست انسان، این صفات را در خود، یكجا جمع ندارد”.سفال در دوران پیش از تاریخ
عقیده باستانشناسان بر این است كه سفالگری، بهد از سبد بافی، كهنترین صنعت بشری بوده است، زیرا كه تزئینات كهنترین سفالهای منقوش، تقلید از سبد بافی را آشكارا نشان می دهد و مضمون آنها نیز تقلیدی از كار سبد بافی است. موره (A.Moret) عقیده دارد كه: ” در دوران نوسنگی در ساختن اشیا از الیاف نی و جگن استفاده می شده و ظروف مخصوص غذا را به تقلید از پوسته های سفت و خالی شده ی میوه هایی مانند گردو و نارگیل، شكل می داده و به كار می برده اند”.
علل و اهمیت تولید سفال در دوران كهنسفال، برای نخستین بار، در دوران استقرار انسان در مكان های ثابت، یعنی دوران كشاورزی، برای مصارف زندگی روزانه ابداع شده و به كار رفته است. ظروفی مانند فنجان، قدح، دیگ یا دیزی برای پختن غذا، و كوزه ها یا خمره های بزرگ برای نگه داری توشه و مایعات مورد استفاده قرار می گرفته است. این گونه سفالهای مصرفی نسبت به سفالهای آیینی كه برای تدفین با مردگان به كار می رفته، اغلب دارای بدنه های بسیار ضخیم و تزیینات نه چندان زیبا بوده است. سفالهای تدفینی كه غالبا دارای بدنه های نازك و تزئینات بسیار غنی بوده، احتمالا مورد استفاده روزانه قرار نمی گرفته است. تنها در شهر سوخته و دینخواه تپه سفالهایی در قبرها به دست آمده است كه شبیه همان ظروفی است كه كه در زمان حیات شخص مورد استفاده قرار می گرفته است.
در واقع سفالگری هنری است كه به صورت سنتی، از ادوار بسیار كهن ، طی گذشت هزاران سال اصول فنی با ارزشی را تا امروز حقظ كرده است . ارزش هنری سفال، امكان شناخت حرفه ها ، صنایع، جوامع و دیگر آثار مادی طوایف بشری در قلمرو فرهنگهای گوناگون را فراهم می سازد.سفال كهن: زمینه ای برای كتابت
سفالگر دوران باستان، عوامل و عناصر طبیعت و مفاهیم آن را به وسیله خطوط هندسی ابتدایی با علامت های تصویری به شیوه های قرار دادی خود نشان می داده است. بنابراین می توان گفت كه دست نوشته های آدمی، از راه علامت ها و تصاویرروی سفال های كهن پدید آمده است.
كاوشهای انجام شده در تپه های مختلف، وجود گورستانهای زیر زمینی وسیعی را در جوامع كشاورزی، كه سفال مهمترین بازمانده مادی آنهاست نشان می دهد، و به دلیل نبود اسناد مكتوب تا پیش از ظهور خط و كتابت، سفال مهمترین شاخص طبقه بندی دوران ها و فاصله جغرافیایی آن جوامع از یكدیگر شمرده میشود.در این زمینه، نمونه های سفالین بسیاری از نقاط مختلف باستانی ایران با خطوط تصویری و اشكال هندسی نامنظم بدست آمده است، كه تغییر نمادها، اشكال، مضمون های هنری و رنگ های آنها را در دوران مختلف، می توان به عنوان نشانه هایی بر تحولات مربوط به تكامل تمدن هر منطقه تلقی كرد و در این زمینه از آنها بهره گرفت. روش های مختلف تزیین سفال كهن ایران
تزیین برشداردر این نوع تزیین خمیر سفال را به وسیله قلمی از نی، استخوان، یا چوب میخراشیدند. این نوع تزیین بیشتر اوقات با دست آزاد (بدون تكیه گاه) انجام می شده است. برای ترسیم خطوط افقی از چرخ استفاده می كردند،بدین صورت كه: نوك قلم، در مقابل قطعه سفالی كه در حال چرخیدن بوده، بی حركت قرار می گرفته و خطوط افقی ایجاد میكرده است. برای ایجاد خطوط موجدار عمودی، سفال را ثابت نگه داشته و خطوط را از بالا به پایین و بر عكس ترسیم می كرده اند.نقوش این نوع تزیین، بیشتر خطوط موازی، افقی یا عمودی، منحنی یا موجدار بوده است. معمولا خطوط عمیق تر در روی سطح، موجب مقاومت كمتر سفال می شده و به شكستن ظروف در محل شیارها می انجامیده است.
تزیین كنده كاریطرز عمل كنده كاری روی ظروف سفالین شبیه به تزیین برش دار بوده، ولی با وسیله نوك گردی كه در عمل گودی كمتر و پهنای بیشتری ایجاد می كند، انجام می شده است، و به جای ارائه یك برش خطی، برشی مانند مثلث یا نیم دایره و غیره، كه درسایه دار بوده، ایجاد می شده است.
بیشتر اوقات تزیینات قبل از پخت انجام می شده و تزیین بعد از پخت، نادر بوده است.گاهی اوقات هم ابتدا ظروف را با گلابه می پوشاندند و تزیینات را به صورت كنده كاری، روی سفال نقش می كردند، سپس با لعاب شفاف یا مات آن را می پوشاندند. نقش كنده را زمانی كه خمیر هنوز نرم بوده، یا بعد از خشك شدن آن انجام می دادند. نقوش این تزیین در دوران ابتدایی به صورت خطوط نا منظم انجام می شده، ولی به تدریج نقوش انسان، حیوان و گیاه نیز به صورت كنده كاری بر روی ظروف یا پیكره ها ظاهر شده است.تزیین قالبی
این نوع تزیین با فشردن گل رس مرطوب درون قالبی از گل پخته، یا فلزی انجام می شده است. بدیعی است قالبهایی كه دارای طرح گود بوده اند، تزیین به صورت بر جسته نمایان می شده و قالب هایی با طرح برجسته، تزیین گود را ایجاد مكرده اند.
قالب گیری را میتوان به حالتی مخصوص از چاپ تشبیه كرد و باید توجه داشت كه تزیین به دست آمده با این روش در حقیقت نتیجه دو عمل مختلف است: 1- تهیه قالب از گل پخته یا فلز2- تولید تكراری اشیا به وسیله آن قالب
قالب وسیله تولید نامحدود و تكراری، با روش دستی بوده است. نمونه هایی در دست است كه سفالگر نام خود را بر آن حكاكی كرده، كه به عقیده بعضی از كارشناسان این نام كمتر به عنوان امضای اثر، و بیشتر به عنوان علامت یا نشانه مالكیت به كار برده می شده است. بی تردید كاربرد قالب نیز در طول زمان و در شرایط اجتماعی مختلف، تغییر یافته و به تدریج تكامل یافته است.تزیین مشبك
این تزیین با سوراخ كردن یا بریدن قسمتهایی از بدنه سفال ایجاد می شده است. در دوران ابتدایی این روش فقط در ساختن اشیا معین و مشخصی مانند انواع شمعدانها به كار می رفته است، كه با عبور نور از سوراخ های آن زیبایی خاصی به وجود می اورده است، و چون وجود سوراخها یا برش ها در بدنه ظروف، برای نگه داری یا حمل مایعات مناسب نبوده، این روش طبعا برای ظروف مصرفی به كار نمی رفته است. در برخی از این نوع تزیین ها كه سوراخ ها كوچكتر بوده، در هنگام پخت، لعاب سوراخ ها را پرمیكرده است.نمونه تكامل یافته تر این نوع تزیین كه نهایت پیشرفت در هنر سفالگری را نشان می دهد،به صورت تنگ های ” دو لایه” یا ” توری” ساخته میشده است كه لایه مشبك بیرونی، سطح ظروف اصلی را می پوشانده و لایه داخلی برای نگه داری مایعات به كار می رفته است. این نوع ظروف بشتر در دوران سلجوقی و مغول تولید می شده است. تزیین برجسته( افزوده ) برای انجام این نوع تزیین، سفالگران نقوش مورد نظر خود را جداگانه با خمیر باربوتین ساخته و سپس به صورت قطعات كوچك مانند: گل، خوشه انگور، نوار و غیره، بر سطح ظروفی كه هنوز خشك نشده بود، وصل میكرده اند.Barbotine : خمیری است كه در ساخت چینی به كار می بردند تا ترد شود، و همانطور كه در بالا گفته شد، برای وصل كردن تزیینات برجسته نیز به كار می رفته است.تزیین مینیاتوراین تزیین، با روشی كاملا ظریف، و بارنگهایی كمیاب كه آبی و طلایی در آنها تسلط دارد، انجام می شده است.بین قرون ششم وهشتم ه.ق.گرایش به انتخاب مینیاتور در تزیین سفال، كه قبلا نیز مورد توجه بوده است،در ظروف زرین فام ری مشاهده میشود. چندین قطعه از سفالهایی كه از یورش مغول به سلامت باقی مانده است، با تزهیبهایی از دوره سلجوقی و دست نوشت شده به وسیله ی سفالگران به دست آمده است. سفالگران، در این دوره، ترجیح می داده اند، كه هماهنگی آرایشی اصیلی از اسب سواران، شكارچیان و شاهزاده خانمهای نشسته در جمع درباریان را، كما بیش با نقوش اسلیمی (Arabesque ) ماهرانه پدید آوردند.
نمونه دیگری از تزیین مینیاتور، بر ظرف زرین فامی است در فریر گالری، و الهام گرفته از خسرو و شیرین نظامی كه خسرو را نشسته و شیرین را در حال شست و شو در چشمه نشان می دهد. این ظرف دارای تاریخ 607 هجری قمری (1210 ) میلادی با امضای “سعید شمس الدین الحسنی” و متعلق به كاشان است.Arabesque: 1- اسلیمی، عربانه: نقوش شاخ و برگی گردان و در هم تابیده.2- خط دورگیر: در نقاشی، خطی خیالی كه كناره متن تصویررا تعیین وآن رااز زمینه مجزا می كند.نقل از: واژه نامه مصور هنرهای تجسمی. پرویز مرزبان، حبیب معروف.
تزیین چند رنگ سفال چند رنگ، در شوش نیز در هزاره سوم تولید می شده است. ” همچنین نمونه هایی از این نوع سفال توسط هیئت باستانشناسی دمرگان و دمكنم از این ناحیه به دست آمده كه متعلق به هزاره های دوم و اول پیش از میلاد است و هم اكنون در موزه لوور، سالن شوش قرار دارد”
این نوع تزیین در شهر سوخته در هزاره چهارم، در سگزآباد و تپه گیان در هزاره های سوم و نیمه هزاره دوم و دیگر شهرهای باستانی نیز تولید می شده است. به علت اینكه كاربرداین روش دشوار، و نتایج آن نامطمئن بوده است، بتدریج به فراموشی سپرده شده و از هزاره اول پیش از میلاد تولید ان بسیار محدود بوده است.تولید ظروف چند رنگ، حدود اواخر قرن هشتم هجری (دوره عباسیان) دوباره تدریج شد و تا دوران صفویه متداول بود. در قرن نهم ه.ق. بهترین نمونه های سفال چند رنگ را در نمونه های كوباچه مشاهده می كنیم.
در این روش سعی می شده از نقوش تزئینی گوناگون روی ظرف واحدی استفاده شود. عده ای از متخصصان ایران را مبدا تولید اینگونه سفال می دانند.
ادامه خواندن مقاله سفال ايران
نوشته مقاله سفال ايران اولین بار در دانلود رایگان پدیدار شد.