nx دارای 41 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد nx کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
این پروژه توسط مرکز nx2 آماده و تنظیم شده است
توجه : در صورت مشاهده بهم ريختگي احتمالي در متون زير ،دليل ان کپي کردن اين مطالب از داخل فایل ورد مي باشد و در فايل اصلي nx،به هيچ وجه بهم ريختگي وجود ندارد
بخشی از متن nx :
یادداشت « ماهیت قیام حسینی »1 بحث در اینجاست كه حادثه عاشورا چه حادثه ای است واز چه مقوله است؟ آیا از نظر اجتماعی یك انفجار بدون هدف بود مانند بسیاری از انفجارها كه در اثر فشار ظلم وتشدید سختگیریها رخ می دهد واحیاناً به وضع موجودكمك میكند، ویا یك تصمیم آگاهانه وهوشیارانه نسبت به اوضاع واحوال موود ونسبت به آثار ونتایج این حركت بود؟ ودر صورت دوم آیا یك قیام ونهضت وانقلاب مقدس بود یا یك دفاع شرافتمندانه مقدس؟ یعنی آیا هجوم بود یا دفاع؟ آیا كاری بودكه از طرف اماشروع شد وحكومت وقت می خواست آن را سركوب كند ، ویا اواز طرف حكومت وقت مورد تجاوز قرار گرفت و او به جای سكوت ووتسلیم، شرافتمندانه از خود
دفاع كرد؟ به عبارت دیگر آیا چیزی از سنخ تقوا در جامعه بود ومظهر یك تقوای بزرگ در حد دادن جان بود، یا مظهر یك احسان وعصیان وقیام مقدس؟ آیا از نوع حفظ واثبات خود بود یا از نوع نفی وانكار جبهه مخالف؟ بنا بر فرض اول ناچار اهعدافی داشت اجتماعی واصولی؛ وبنابر فرض دوم هدفش جز حفظ شرف و حیثیت انسانی خود نبود؛ وبنابراینكه از نوع انقلاب وقیام ابتدایی بود آیا مبنای این انقلاب صرفاً دعوت مردم كوفه بود كه اگر مردمكوفه دعوت نمیكردند قیام نمیكرد ( وقهراً پس از اطلاع از عقب نشینی مردم كوفه در صدد كنار آمدن وسكوت بود ) یا مبنای دیگر جز دعوت مردم كوفه داشت وفرضاً مردم كوفه دعوتنمی كردند او در صدد اعتراض ومخالفت بود هرچندبه قیمت جانش تمام شود؟
در جریان حادثه كربل عوامل گوناگونی دخالت داشته است یعنی انگیزه های متعددی برای امام در كار بوده است كه همین جهت از طرفی توضیح وتشریح ماهیت این قیام را دشوار می سازد زیرا آنچه از امام ظاهر شده گاهی مربوط به یك عامل خاص بوده وگاهی به عامل دیگر، و سبب شده كه اظهار نظر كنندگان، گیج و گنگ بشوند و ضد و نقیض اظهار نظر كنند؛ واز طرف دیگر به این قیام جنبه های مختلف می دهد و در حقیقت از هر جنبه ای ماهیت خاصی د ارد. ( در امور اجتماعی ومركب ، مانعی نیست كه یك چیز درای چند ماهیت باشد همچنانكه مخصوصاً در درسهای « فلسفه تاریخ » ثابت كرده ایم. ) عواملی كه در كار بوده و ممكن است در این امر دخالت داشته باشد ویا دخالت داشته است:
الف. اینكه امام یگانه شخصیت لایق و منصوص و وارث خلافت و دارای مقام معنوی امامت بود. در این جهت فرقی میان امام و پدرش و برادرش نبود، همچنانكه فرقی میان حكومت یزید و معاویه و خلفای سه گانه نبود.این جهت به تنهایی وظیفه ای ایجاب نمیكند. اگر مردم اصلحیت را تشخیص دادند و بیعت كردند و در حقیقت با بیعت صلاحیت خود را و آمادگی خود را برای قبول زمامداری این امام اعلام كردند او هم قبول میكند. اما مادامی كه مردم آمادگی ندارنداز طرفی ، واز طرف دیگر اوضاع واحوال بر طبق مصالح مسلمین می گردد، به حكم این دوعامل، وظیفه امام مخالفت نیست بلكه همكاری و همگامی است همچنانكه امیر (ع) چنین كرد، در مشورتهای سیاسی و قضائی شركت می كرد و به نماز جماعت حاضر می شد. در قضیه كربلا این عامل به تنهایی دخالن نداشته است. این عامل را به ضمیمه عامل سوم كه دعوت اهل كوفه است باید در نظر بگیریم چون عامل دعوت مردم ، برای به دست گرفتن حكومت بود نه چیز دیگر. پس این عامل ، عامل جداگانه نیست وباید در ضمن آن عامل ذكر شود. ب. از امام بیعت می خواستند و در این كار رختصی نبود.
ج. مردم كوفه پس از امتناع اما از بیعت اورا دعوت مردند وآمادگی خود را برای كمك او و به دست گرفتن خلافت وزعامت اعلام كردند، نامه های پی در پی آمد، قاصد امام هم امادگی مردم را تایید كرد. د. اصلی است در اسلام به نام « امر به معروف ونهی از منكر »، مخصوصاً در موردی كهكار از حدود مسائل جزئی تجاوز كند، تحلیل حرام وتحریم حلال بشود. بدعت پیدا شود، حقوق عمومی پایمال شود، ظلم زیاد شود. اما م مكرر به این اصل استناد كرده است.
اما عامل بیعت امامحاضر بود كه كشته شود وبه هیچ وجه حاضر به بیعت نبود . وظیفه امام از این نظر فقط امتناع بود. این وظیفه ر با خروج از كشور، با متحصن شدن به شعاب جبال ( آنچنانكه ابن عباس پیشنهاد كرد ) ، با مخفی شدن هم می توانست انجام دهد. به عبارت دیگر روش ومتد امام از این نظر جز زیر بار نرفتن به هر شكل ولو به خروج از مرز تا حد كشته شدن نیست. روش امام در مقابل عامل بیعت خواستن، محدود به مرز وتاسر حدكشته شدن نیست. روش امام در مقابل عامل بیعت خواستن، محدود به حدامكانات برای به دست گرفتن حكومت نیست و محدود به حد كشته نشدن هم نیست، ولی هیچ وظیفه ای مثبت از قبیل توسعه انقلاب وگسترش دعوت و غیره را نیست، ولی هیچ وظیفه ای مثبت از قبیل توسعه انقلاب وگسترش دعوت و غیره را ایجاب نمی كند، جلوگیری از خونریزی دیگران لازم می شود. از این نظر امام فقط باید بگوید: نه .در ان زمان بیعت امام قطعاً جدی واز روی رضا تلقی می شد وواقعاً صحه گذاشتن به خلافت یزید بود . قرائنی در دست است كه امام به هیچ وجه حاضر به بیعت نبود.
اما موضوع امر به معروف ونهی از منكر :در اینجا باید اوضاع خاصی را كه در زمان معاویه ودر اثر خلافت یزید پیدا شده بود در نظر گرفت:الف. خود موضوع خلافت موروثی كه جامه عمل پوشیدن به آرزوی دیرین ابوسفیان بود.اما در زمان خودمعاویه به این امر وبه كارهای معاویه معترض بودو حتی در یكنامه به معاویه نوشت: من می ترسم در نزد خدا از اینكه علیه توقیام نمی كنم مسؤول باشم . امام در زمان معاویه اقداماتی می كرد كه معلوم بود قصد شورش دارد.
در اینجا یك مطلب هست و آن اینكه این گونه قیامها بلكه مطلق امر به معروف ها ونهی از منكرها یك وظیفه تعبدی نیست كه ماهر وقت منكری را دیدیم نهی كنیم وبر ما نباشد كه به نتیجه واثر كار توجه داشته باشیم، بلكه احتمال اثر یا اطمینان به نتیجه لازم است، یعنی این كار از نوع كارهایی است كه بر مكلف است نتیجه كار را برآورد كند، والا بی جهت نیرویی را مصرف كرده وبه هدر داده است. ( مساله اعتقاد امام به نتیجه كارش مربوط است به آنه قبلاً گفتیم كه امام از نظر عامل امر به معروف ونهی از منكر ، منطقش منطق انقلابی شهید و طرفدار توسعه خونریزی و گسترش انقلاب بود ، مطلبی وپیامی داشت كه آن پیام را فقط میخواست با خون رقم كند كه هرگز پاك نشود. ) آیا امام خود به نتیجه كار خود وهدر نرفتن خود معتقد بودیا نه؟ بلی معتقد بود، به چند دلیل: الف. در جواب شخصی كه «ریاشی»نقل می كند.ب. در روز عاشورا خطاب به مردم فرمود.
ج. در روز عاشورا خطاب به اهل بیت فرمود.د. به عمر سعد فرمود: به خدا ملك ری نصیب تونخواهد شد، می بینم كه بچه های كوفه به سرت سنگ می پرانند آنطور كه به درخت میوه سنگ می زنند.
اماموضوع دعوت مردم كوفه: این دعوت برای چیست؟ قطعاً برای قبول زمامداری وبه دست آوردن قدرت ومركز قراردادن كوفه بود. كوفه سرباز خانه جهان اسلام بود . نامه ای كهوجوه رجال واشراف كوفه نوشتند، بسیار محكم واصولی بود كه در یادداشتهای « نهضت جسینی » نقل كردیم. در این نامه تز امام راجع به حاكم وحكومت مشخص می شود،و نشان می دهد عنایت امام را به مساله رهبری در درجه اول واینكه بزرگترین منكر خود یزید است وپستی مه اشغال كرده است. در این جا چندمطلب است:
حركت امام از مكه به كوفه تنها به علت دعوت كوفه نبود بلكه دلایل قطعی در دست است كهامام به هر حال نمیتوانست در مكه بماند وقرائنی از این جهت در دست است: اولاً امام عمل حج زرا ناتمام گذاشت. ما می دانیم كه در حج تمتع پس از شروع عمل، اتمامش واجب است وفقط ضرورت بسیار مهمی نظیر خوف قتل سبب جواز عدم ادامهد می شود .مگر اینكه فرض كنیم امام از اول ،عمره تمتع بجا نیاورد وازاول قصد عمره مفرده كرده .
ثانیاً امام حین خروج از مكه وضع خود را تشبیه به وضع موسی بن عمران ئروقتی كه از مصر خارج شد وصحرای سینا را به طرف مشرق طی كرد وبه طرف فلسطین می آمد كرد. سرمایه سخن مینویسد: عمرو بن سعد بن العاص مامور بود با عده ای كه امام را بكشد. « طریحی » نوشته است كه سی نفر از شیاطین بنی امیه مامور این كار شده بودند. در یادداشتهای « نهضت حسینی » نمره 10 از « مقتل خوارزمی » نقل كردیم كهامام ضمن در دل كتبی به ابن عباس می گوید: مرا در مكه آرام نمی گذارند واز جوار حرم الهی مجبور به خروج می كنند. ابن عباس هم در نامه ای كه به یزید مینویسد و سخت او را ملامت وفحش كاری می كند، میگوید: شما به زور حسین را از حرم الهی اخراج كردید.
مقدمهانسانها تاریخ را بوجود آورده اند اما بسیاری از آنان با گذشت زمان از خاطره ها محو شده اند. در این میان، برخی از آنان به دلیل عظمت و شایستگی، در پیشرفت سایر انسانها کاملا موثر بوده و گذشت زمان آن ها را از یادها نبرده است و در هر زمان چونان خورشید می درخشند و روزگار در کم و کیفیت آنان تأثیر نمی گذارد.اینان پیامبران، امامان معصوم و یاران و اوصیای به حق هستند که در زندگی کوتاهشان سیره ی گفتاری از خود به یادگار گذاشته اند و الگوی جاودانه ی سعادت بشر هستند.حکومت پنج ساله ی علی بن ابی طالب (ع) برای آنان که در طول تاریخ به نوعی حاکمیت داشته و یا خواهند داشت اسوه می باشد و حجت را بر آنان تمام کرده است. برای خیرخواهان، صلح و صفای امام حسن (ع) و برای آزاد مردام قیام امام حسن (ع) و در نهایت شهادت مظلومانه ی آن حضرت مهمترین و درخشان ترین حوادث تاریخ اسلام است که در ابعاد گوناگون اثر بسزایی در پیشرفت انسانها و فرهنگ اصیل اسلایم داشته است.
حضرت امام خمینی می فرمایند:هر چه داریم از حسین (ع) داریم.اسلام را تا حالایی که شما می بینید سیدالشهداء (ع) نگه داشته است.همچنین از طرفی دیگر این شهادت مظلومانه و مسأله ی عزاداری در شکل گیری و رواج آداب و رسوم خاص و هنرهای متداول مذهبی، تکیه ها و حسینیه ها اثر مستقیم داشته است و در پیدایش اجتماعات تبلیغاتی، تعذیه و عزاداری و در یک جمله می توان گفت در ادبیات عاشورا نیز چیزی جز جریان کربلا موثر نبوده است.
گفتار گویندگان که در مجالس عزاداری و محافل مختلف در طول زمان عرضه می شود. این گفتارها و نوشتارها با گذشت زمان پیوسته رو به گسترش بوده و در روزگار ما چندین برابر شده است، چرا که خورشید تابان وجود امام حسین را غروبی نیست. آری بانگ «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» در هر زمان و مکان طنین انداز است.آیا حسین را می شناسید؟
او نوری مطلق بود که بر طالبان حقیقت و پویندگان از سرشاری و خود ریزش می نمود.امواج این دریای ژرف و بیکران، توحید و معرفت بود و فراورده های آبهای فراوان آن، حجت و برهان، کشف و شهود و استواری و اتقان (که چون دنیا موج نیرو، و با آن نور علم، روشنی و استیضاح. مینائی و عرفان نمودار می شد و تعنیتش را بر جویندگان راه حق و سالکان در ذات احدیت نشان می داد. حلم و بردباری، صبر و شکیبای، عقل و استقامت در شدائد و مصائب حکم دو کناره و دو ساحل این شط وسیع و دریای عریض بود که حافظ و نگهبان و پاسدار و مرزبان این دریای مواج و پر خروش و سرشار از علمت بود که نمی گذاشت آنها بیرون بریزد و کثرت علم طغیان کند و زمام از دست برود و گفتاری با کلامی را مافوق طاقت اصل عالم بر آنان تحصیل نماید.
و آنچه در زمره ی جواهرات و اشیاء نفیس و در و مرجان و مروارید این دریا به شمار می آید و گوهر گرانبهای حاصل این بحر عشق بود همانا تقوی و طهارت و نور و عرفان بود که بر جهان انسانیت به عنوان صاف ترین ارمغان ملکوتی ارزانی می شد.
رسید مژده رحمت که در سرای علیقدم نهاد عزیزی که مادرش زهراستچه نور کرده تجلی که دسته دسته ملکروان به عالم سفلی زعالم بالاست
وقتی پیامبر این موضع را با فاطمه دخترش در میان می گذارد فاطمه به شدت می گرید و می فرماید: چه روزی این اتفاق خواهد افتاد. پیامبر پاسخ دادند در زمانی که من و تو و پدرش علی (ع) در دنیا نیستیم. فاطمه (س) پرسید پس چه کسی بر پسرم می گرید. پیامبر فرمودند: زنان اهل بیتم می گریند و مردمانشان برای مردان اهل بیتم ناله و زاری می کنند.در همه زمانها و در همه نسل ها در طول تاریخ آینده این مسأله همچنان برقرار و پایدار خواهد ماند.
«سلام بر حسین»سلام بر حسین که با خون خویش جانش را برای دین خدا بخشیدسلام بر کسی که خدا را در پنهان و پیدا فرمانبری کرد.سلام بر آنکه خداوند شفای بیماریها را در خاک هزار او قرار داد.سلام بر کسی که در زیر گنبد حرم او دعا مستجاب است.
سلام بر آنکه امامان از خاندان و نسل اویند.سلام بر فرزند خاتم پیامبران، سلام بر فرزند سرور اوصیاءسلام بر فرزند فاطمه زهرا (ع)سلام بر آنکه پیکرش به خون آغشته شد.
سلام بر آنکه حرمت خنیه گاهش شکسته شد.سلام بر پنجمین از اصحاب کساء.سلام بر غریب غریبان.سلام بر ساکن کربلا.سلام بر آنکه فرشتگان آسمان بر او گریستند.
سلام بر آنکه نسل او، همه از پاکانند.سلام بر سرور و سالار دین.سلام بر آن گریبان های دریده.سلام بر آن لبان خشکیده.سلام بر آن جسدهای عریان مانده.
سلام بر آن خون های جاری.سلام بر آن اعضای قطعه قطعه پیکرها.سلام بر آن سرهای بالای نیزه رفته.سلام بر آن کسی که خداوند بزرگ او را پاک و مطهر قرار داد.محبوب زمین و آسمان
قال النبی: «من احب آن ینظر الی احب اهل الارض و الی ا هل السماء فلینظر الی الحسن. هر کس دوست دارد به محبوبترین شخص زمین و آسمان نظر کند به حسین (ع) نگاه کند.»شناسنامه حسین (ع)نام: حسین علیه السلامپدر و مادر: علی و فاطمه
شهرت: سیدالشهداءکنیه: ابا عبداللهزمان و محل تولد: سوم شعبان سال چهارم هجرت در مدینهزمان و محل شهادت: روز عاشورا سال 61 هجری قمری در کربلا در سن 57 سالگی.مرقد شریف: کربلا
دوران زندگی: در چهار بخش 1- عصر رسول خدا ( حدود 6 سال) 2- دوران ملازمت با پدر (30 سال) 3- ملازمت با برادرش (حدود 10 سال) 4- مدت امامت (10 سال)تولد حسیندر سوم شعبان نوری پاک و درخشان منزلگاه امام علی (ع) را در خود فرو برد. در واقع خداوند او را انتخاب کرد تا تداوم بخش رسالت باشد. و انسانها و مردمان را از جهل و نادانی رها کند که آن حضرت محمد با شادی که داشت غمی درون او را فرا گرفته بود.
گویی او از رازی پنهان از همه خبر داشت از ایشان پرسیدند که یا رسول الله چه حادثه ای رخ داده است. آیا این نوزاد عیب و نقصی دارد. ایشان پاسخ منفی دادند. عجیب است که پیامبر با آن همه شجاعت و دلیری می گرید در حالیکه او کسی بود که حضرت علی بن ابی طالب شجاعترین و دلاورترین مرد قریش در دشوارترین و سخت ترین شرایط به ایشان پناه می بردند. پیامبر وقتی موضوع را با فاطمه دخترش در میان گذاشت فاطمه به شدت گریست و اما اینک در میان زنانی که در مراسم تولد این کودک گرد آمده اند، می گرید. اسما خدمتکار اهل بیت گوید: از آن حضرت پرسیدم پدر و مادرم به فدایت چرا گریه می کنی؟ پیامبر پاسخ داد: بر این فرزند می گریم. گفتم او همین ساعت به دنیا آمده است ای رسول خدا.
فرمودند: مردمان سرکش پس از من او را خواهند کشت. خداوند آنان را از شفاعت من بی بهره کند.جبرئیل علیه السلام پیش او می آید و می گوید: ای محمد خداوند تو را سلام می رساند و می فرماید: علی برای تو به منزله ی هارون است برای موسی جز آنکه پیامبری پس از تو نیست پس این فرزندت را به نام پسر هارون بخوان. پیامبر می فرماید: نام فرزند هارون چیست؟ جبرئیل پاسخ داد: شبیر. اما زبان من عربی است. پس پیامبر وی را حسین می نامد. خداوند کریم به خاطر حسین (ع) فطرس را که فرشته ای شکسته بال بود و از درگاه خدا رانده شده بود سلامت بالهای فطرس را به او داد.جشن که تمام شد پیامبر دست این کودک را می گیرد و می فشارد و در یک گوشش اذان و در گوش دیگرش اقامه می گوید و آنگاه زبانش را در دهان کودک می گذارد و از آب دهان خود کودک را تا آنجا که می خواهد تغذیه می کند.
آیا نباید به این سخن خداوند در قرآن قانع شد که فرموده است: اوست که دو دریا را به هم آویخت و میان آن دو دریا برزخ و فاصله ای است که تجاوز به حدود یکدیگر نمی کنند. الا ای جن و انس کدامین نعمت های خدایتان را انکار می کنید. از آن دو دریا لولو و مرجان بیرون آید. مقصود از دو دریا یکی دریای نبوت است که منبع آن از جانب پیامبر حضرت فاطمه می باشد و دیگری دریای وصایت است که از طرف علی نشأت می گیرد. این دریا چون با یکدیگر درآمیزند، بدیهی است که لولو (حسن) و مرجان (حسین) از آن بیرون خواهند آمد.
توجه پیامبر به حسین (ع)توجه پیامبر به حسین (ع) بسیار زیاد بود به طوری که حتی یک درخواست امام را هم رد نمی کردند. پیامبر (ص) حسین را به اندازه ای دوست داشت که اگر خاری به پای وی می رفت ایشان بیشتر از حسین زجر می کشیدند. برای نشان دادن میزان توجه پیامبر نسبت به تربیت حسین (ع) می توان به دو حدیث ذیل اشاره کرد:این احادیث بر این تأکید می کنند که حسین تنها پرورده ی علی و فاطمه نبود بلکه علاوه بر تربیت آن دو زیر نظر پیامبر هم پرورش یافت.1- از یعلی نقل شده است که رسول خدا برای رفتن به میهمانی بیرون آمد ناگهان با حسین (ع) روبرو شد که با کودکان سرگرم بازی بوده حسین (ع) با دیدن پیامبر به استقبال آن حضرت آمد آنگاه پیامبر دستانش را دراز کرد اما کودک جست و خیز می کرد و این سو و آن سو می رفت و پیامبر به حرکات او می خندید تا آنکه بالاخره او را گرفت آنگاه یکی از دستهایش را زیر چانه و دست دیگرش را پشت گردن او گذاشت و دهانش را در دهان او قرار داد و بوسیدش.
2- حسین (ع) آب خواست پیامبر (ص) برخواست و برای او آب آورد. حسن نیز گفت «پدر من هم آب می خواهم» اما پیامبر نخست آب را به حسن داد آنگاه برای حسین نیز آب آورد. فاطمه که شاهد این صحنه بود گفت گویا حسن را بیش از حسین دوست داری؟ پیامبر پاسخ داد حسن پیش از وی آب خواسته بود و بدان که من و تو و این دو و آن خوابیده، به علی (ع) اشاره کرد در جایی از بهشت جای داریم. بسیار اتفاق افتاد که پیامبر با سخنان روشنایی بخش خود به صدها تن از مسلمانان گوشزد می کرد که حسن و حسین سرور جوانان بهشتی اند و یا می فرمود حسن و حسین هر دو امامند چه قیام کنند و چه بنشینند و نیز می فرمود: حسین از من و من از حسینم. ایشان امام حسین را بالا می برد و خطاب به مردم می فرمود ای مردم این حسین پسر علی است او را بشناسید.
آنگاه در ادامه گفتار خود می افزود: سوگند به کسی که جانم به دست اوست او بهشتی است و دوستدارانش نیز با اویند. گاه نیز پیامبر او را در دامن خود می نشاند و می فرمود: «خداوندا من حسین را دوست دارم و تو هم حسین را دوست بدار» و گاهی اوقات آن دو را بر دوش مبارک خود می نشاند و در برابر چشم مسلمانان به این طرف و آن طرف می برد.بدین سان این موارد گرامی در سایه رسالت و در کنف تربیت پیامبر پرورش یافت و به این طریق از مجد و بزرگی بهره ای کامل برد. این کودک هوشمند (حسین) تحت نظر پیامبر در زیر سایه پدر و مادر پاکش رشد می کرد. در طی مراحل زندگی امام حسین (ع) و بزرگ شدن وی به ویژگی اخلاقی این بزرگوار می رسیم.
بزرگواری حسینایشان بزرگواری بخشنده و مهربان بودند امام حسین (ع) در بزرگواری و مهربانی و بخشندگی نظیر نداشتند.1- اعرابی یکی از یاران و دوستداران امام حسین (ع) نزد امام آمد و عرض کرد: ای فرزند رسول خدا من پرداخت دیه ای کامل را ضمانت کرده ام اما از ادای آن ناتوانم. با خود گفتم که از بزرگوارترین مردم، آن را تقاضا می کنم و از خاندان رسول خدا کسی را بزرگوارتر و بخشنده تر از تو نیافتم.سپس امام حسین به وی فرمود: ای برادر عرب از تو سه پرسش می کنم اگر یکی از آنها را پاسخ گفتی ثلث آن دیه را به تو می دهم و اگر دو پرسش جواب دادی دو ثلث آن را به تو می دهم و اگر هر سه پرسش را پاسخ دادی تمام مالی را که می خواهی به تو می دهم.
اعرابی عرض کرد: آیا کسی مانند تو که اهل علم و شرف است از چون من می خواهد بپرسد.حضرت فرمود: آری، از جدم رسول خدا شنیدم که می فرمود: معروف به اندازه معرفت است. اعرابی عرض کرد: آنچه می خواهی بپرس اگر پاسخ دادم (که هیچ) وگرنه جواب آنها را از تو فرا خواهم گرفت. و لا قوه الا باسر. امام علیه السلام پرسید: برترین اعمال چیست؟ اعرابی گفت: ایمان به خداوند حضرت سوال کرد: راه رهایی از نیستی و نابودی چیست؟ اعرابی گفت: اعتماد به خداوند. امام پرسید: زینت دهنده انسان چیست؟ گفت: علم همراه با حلم. امام پرسید: اگر این نشد. گفت: حال همراه با مروت.
– اگر این نشد؟ گفت: فقر همراه با صبر. امام گفت اگر این نشد؟ اعرابی گفت: در این صورت صاعقه ای از آسمان بر او فرود آید و سوزاندش که او سزاوار آن است آنگاه امام حسین خندید و کیسه ای که در آن هزار دینار بود، به او داد و انگشتر خود را که نگین آن به دویست درهم می ارزید، بدو بخشید و فرمود: ای اعرابی این طلا را به مصرف خود برسان. اعرابی تمام آنها را گرفت و گفت: خدا داناتر از آن است که رسالتش را در کجا نهد. بردباری آن حضرت: شکیبایی آن است که انسان در سخت ترین شرایط بر اعصاب خود مسلط باشد. بی گمان امام حسین در روز عاشورا در دشوارترین و سخت ترین حالتی بود که انسان در برابر ظلم و ستم پایداری کرده است. اما با این همه آن حضرت شکیبایی ورزید. آن گونه که حتی فرشتگان آسمانی از مقاومت سنتوهانه و قدرت و اراده ی او و عزم پولادین وی به شگفت آمدند.
حضرت تا آنجا در بزرگواری و بخشندگی پیش رفته بود که حتی دشمن وی که بسیار دروغگو بود و از کشتن امامان و هیچ بی گناهی ترسی نداشت و به محض کوچکترین گناهی (اتهامی) آن ها را از میان می برد و حتی کسانی همچون علی سرور پاکان و امام حسن را از بین می برد و از سر راه خودش برداشت، بر بالای منبر می رفت و از فضایل امام حسین سخن می گفت و آن امام را می ستود.امان حسین (ع) در طول زندگانی خود با خداوند رابطه ی بسیاری داشتند و دائماً به عبادت و نماز می پرداختند و هر ساله زیارت خدا را برای سبک شدن و تازه شدن روحیه خود و راز و نیاز کردن بار او را انتخاب می کرد.زائری عابد:
امام حسین هر ساله به زیارت خانه ای خدا (کعبه) می رفت مگر هنگامی که شریاط تیره آن روزگار کار را بر وی سخت کرده بود. پیاده به حج می رفت و در کنا رخود دهها شتر بدون سوار را همراه می آورد.هر تهیدست و مستمندی را که می دید آنقدر به او می بخشید که توشه اش خالی می شد و آنگاه از دیگر شترانی که به همراهش بود، توشه و آذوقه خویش را تأمین می کرد. هر شب هزار رکعت نماز می گذارد.از امام زین العابدین (ع) فرزند بزرگوارشان می پرسند. که چرا پدرت کم فرزند داشت؟ پاسخ داد: او هر شب هزار رکت نماز می گزارد پس چگونه می توانست فرزندان بیشتری داشته باشد. ایشان سخنوری بدیهه بودند و سخنان وی بسیار صفیح و گهربار بود ولی در کلام و گفتار در عصر دوران خود بی نظیر و بی همتا بودند.سخنور بدیهه:
در کتابهای تاریخی گنجینه ای از سخنان فصیح و گهربار حسین بن علی (ع) گردآوری شده است. اما در اینجا به قسمتی از آنها اشاره می کنیم.اعرابی نزد امام حسین آمد و گفت: من از هر «قل» و «جعلل» و «انیم» و «مهمهم» خدمت تو آمده ام. امام حسین خندید و فرمود: ای اعرابی به گونه ای سخن گفتی که جز دانایان آن را نیابند. اعرابی گفت: من بیش از این نیز توانم گفت آیا تو نیز می توانی چنان که من می گویم پاسخ دهی؟ امام به او اجازه سخن داد.
ادامه خواندن مقاله از شهامت تا شهادت-مقام و منزلت امام حسين (ع)
نوشته مقاله از شهامت تا شهادت-مقام و منزلت امام حسين (ع) اولین بار در دانلود رایگان پدیدار شد.