nx دارای 79 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد nx کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
این پروژه توسط مرکز nx2 آماده و تنظیم شده است
توجه : در صورت مشاهده بهم ريختگي احتمالي در متون زير ،دليل ان کپي کردن اين مطالب از داخل فایل ورد مي باشد و در فايل اصلي nx،به هيچ وجه بهم ريختگي وجود ندارد
بخشی از متن nx :
مقدمهدر هر موردی كه از لزوم دگرگون سازی انسانها در زمینه مسایل تندرستی سخن می رود، فوراً موضوع آموزش بهداشت مطرح می شود. همه می گویند باید مردم را در باره موضوعات مختلف بهداشتی آموزش داد. اما كمتر می گویند چگونه؟ و اینكه چه اصول و قواعدی بر عملكردهای آموزش بهداشت حاكم است و عوامل تقویت و یا تضعیف كننده رفتارهای مورد تایید علوم بهداشتی كدامها هستند؟ و چگونه می توان دگرگونیهای مورد نظر را در رابطه با سلامت انسانها تا آنجا كه به وی و محیط زندگیش مربوط می شود، بوجود آورد؟ و این بحثی است كه در این مجموعه، در جریان بررسی مسایل مختلف آموزش بهداشت به آن پرداخته شده و نحوه دستیابی به زندگی سالم در پرتو توجهات لازم به امر آموزش بهداشت و پذیرش رفتارهای بهداشتی را بازگو كرده ایم.در خاتمه از استاد محترم سركار خانم پارسی نیا كه پیوسته ما را در امر آموزش یاری رساندند تشكر و قدردانی می نماییم.اعضاء گروهزمستان 83
فصل 1تعاریف و كلیاتآموزش بهداشت دعوتی است عام برای بالا بردن كیفیتها و استانداردهای زندگی و مشاركت مردم در فعالیتهای جسمی، روانی و اجتماعی. بدین ترتیب كه مردم به نیازها و تمایلاتی گسسته یا پیوسته آشنایی پیدا می كنند و از ورای دیوار بلند سختی ها، باورهای نادرست یا ناآگاهی ها به دشت دانش و آگاهی می رسند و به زندگی خود رنگی تازه می بخشند. بهداشت راهی تازه برای زیستن نیست اما راهی تازه را برای بهتر زیستن هدیه می كند.
از آنجا كه هر موضوع علمی، تعاریف، مفاهیم و اصطلاحات و موضوعات خاص خود را دارد لذا در فصل آغازین تحقیق به ذكر كلیاتی در زمینه آموزش بهداشت پرداخته و مسایل گوناگونی چون: تعریف، تاریخچه، اهداف، مبانی و اصول آموزش بهداشت، طرح و تنظیم برنامه ها و فعالیتهای آموزش بهداشت و مراحل مختلف آن، نقش مربیان بهداشت، مسایل و مشكلات آموزش بهداشت، مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.
تعریف آموزش بهداشتاگرچه آشكار است كه هیچ كس نمی خواهد مریض باشد، ولی گاهی بروز بیماری غیرقابل اجتناب می باشد و احتمال اینكه در حال و آینده به بیماریهای مختلفی دچار شویم همواره وجود دارد. در زمانهای پیش از تاریخ، زندگی افراد بشر، شباهت زیادی به زندگی حیوانات داشت. همه چیز به طبیعت واگذار شده بود و آگاهی بشر در مورد بروز بیماری و غلبه بر آن بسیار اندك بود. لیكن با گذشت زمان و با پیشرفت های علمی، بشر كوشیده است كه بیماری را رفع كند و تا جائی كه امكان دارد زنده بماند.
بتدریج و به مرور زمان، آگاهی در مورد علل بیماری و راههای حفظ سلامتی افزایش یافته و علوم تخصصی نه تنها در رابطه با انسان، بلكه در مورد سایر امور زندگی نیز بوجود آمده است. از آغاز بوجود آمدن نظامهای پزشكی توسط یونانی ها، رومی ها، اعراب، مصری ها، هندیها و چینی ها، توسعه سریع و مستمری در روشهای شفابخشی بوقوع پیوسته است. علم پزشكی جدید امروزه خیلی از اسرار را در مورد مكانیزم عادی و غیرعادی بدن انسان و روشهای بهبود، آشكار نموده است.
در دوره قرون وسطی و انقلاب صنعتی كه به دنبال آن در اروپا بوقوع پیوست، تعدادی كشفیات بعمل آمد كه در شناخت علت بسیاری از بیماریهای عفونی كمك كرد. بعلاوه فعالیت های تجربی، ابزار اپیدمیولوژیكی را جهت تعیین كردن علل چندگانه بیماریهایی كه انسان بدانها مبتلا می شود توسعه بخشید. بلاهای اپیدمی همه گیر نظیر طاعون و وبا در كشورهای اروپایی در اوایل قرن از طریق كاربرد دانش كسب شده ریشه كن گردیدند. از نیمه قرن نوزدهم به بعد تاكید روزافزونی به امر پیشگیری از بیماری شده، امروزه به مسئله ارتقاء سلامتی اهمیت داده می شود.
سلامتی از طرف سازمان بهداشت جهانی به عنوان رفاه كامل جسمی، روانی، و اجتماعی و نه فقط رهائی از بیماری یا علیلی تعریف شده است. این تعریف چنان تنظیم شده است كه به فرد، نیاز به زندگی سالم و بهره مند شدن از سلامتی را از طریق اجتناب از بیماریها نوید می دهد. خدمات بهداشتی در سراسر جهان هدفشان رسیدن به بالاترین سطح سلامتی می باشد. برای تأمین سطح بالایی از سلامتی برای هر فرد و ادامه آن، لازم است نه تنها تسهیلات كافی و مناسب جهت تشخیص فوری بیماران، درمان، توانبخشی، و غیره بوجود آید بلكه همچنین بایستی برای فراهم آوردن مراقبتهای پیشگیری مناسب و ارتقاء سطح سلامت اقدام گردد. هر كسی علاقمند به سالم بودن است ولی بهرحال، در زندگی روزمره، انسان به بسیاری از امر بطور دانسته یا نادانسته دست می یازد كه او را مستعد بیماری می نماید كه در برخی اوقات این بیماریها از طریق رعایت نكردن كامل رفتارهای بهداشتی شیوع پیدا میكنند.
عدم رعایت رفتارهای بهداشتی را می توان در هر جامعه آموزش دیده، بیسواد یا باسواد، ثروتمند یا فقیر و غیره مشاهده نمود. رفتارهای درست یا نادرست بهداشتی بخشی از فرهنگ می باشد. عادات، رسوم و سنت ها عمدتاً عواملی هستند كه رفتار را در هر جامعه ای تحت تأثیر قرار می دهند. این عوامل همچنین توسط باورها، ارزشها، گرایشها و غیره تحت تأثیر قرار می گیرند.برای اینكه مردم آماده شناخت و عمل كردن به شیوه های درست زندگی جهت حفظ سلامتی و اجتناب از بیماری باشند، نیاز به شكل دادن رفتار می باشد. آموزش مناسب برای تأمین اینگونه رفتار كه شامل رفتار بهداشتی می باشد، همان آموزش بهداشت است زیرا، هنر و علم جلب مردم به یك فرایند یادگیری برای ایجاد رفتار مطلوب به منظور سلامت به آموزش بهداشت موسوم است.آموزش بهداشت توسط صاحبنظران و مؤلفین به صورتهای مختلفی تعریف شده است كه برخی از این تعاریف را به شرح زیر می توان بیان نمود:
-آموزش بهداشت عبارت از دانسته های زیستی، بهداشتی، اجتماعی، و تربیتی است برای كار با مردم بمنظور ایجاد و تغییر رفتار آنان در جهت بهبود سلامت جسمی، روانی و اجتماعی آنان كه توسط مربیان بهداشت و با استفاده از وسایل كمك آموزشی انجام می گیرد. به بیان دیگر كلیه مراحلی كه جهت قبولاندن معیارهای بهداشتی و رد كردن معیارهای غلط طی می شود بنام آموزش بهداشت نامیده می شود.-روندی از رشد را كه شخص بخاطر كسب تجارب جدید، رفتار و نظرات بهداشتی خود را تغییر می دهد آموزش بهداشت می گویند.-آموزش بهداشت رشته ای از بهداشت و برنامه های پزشكی است كه شامل كوششهای برنامه ریزی شده در جهت تغییر رفتار فرد، گروه و جامعه می باشد. با این هدف كه به درمان، توانبخشی، جلوگیری از امراض و پیشرفت ختم گردد.
-آموزش بهداشت معمولاً بمعنای كوششهای رسمی و برنامه ریزی شده ای است در جهت تحریك و گسترش تجربیات در زمانی خاص با روشی مشخص، طی چند مرحله تا منجر به پیشبرد آن آگاهیها، نظرات و رفتار بهداشتی گردد كه تامین كننده بهداشت فرد، گروه و جامعه می باشد.-روندی است با ابعاد اجتماعی، روانشناسی، عقلانی و مربوط به آن دسته از فعالیتهایی كه منجر به ازدیاد توانایی مردن در تصمیم گیریهای بهداشتی فرد، گروه و جامعه خواهد گردید. این پدیده كه بر اساس علمی استوار است، فراگیری و تغییر در رفتار را برای ارائه دهنده بهداشت و مصرف كننده آن از پیر تا جوان آسان می باشد.با توجه به تعاریف فوق، آموزش بهداشت، همانند آموزش عمومی علاقمند به تغییر آگاهی، احساسات و رفتار مردم می باشد و در اغلب اشكال خود تأكید بر ایجاد آن گونه رفتارهای بهداشتی دارد كه تصور می رود بالاترین حد ممكن بهزیستی را به ارمغان آورند.
نكته قابل توجه، آموزش بهداشت مربوط به زمان خاص و افراد ویژه ای نبود بلكه تقریباً برای هر فردی در اجتماع بطور مستمر لازم می باشد. اشتباه است اگر فرض كنیم كه آموزش بهداشت صرفاً برای افراد بیسواد یا كم سواد لازم است. بسیار اتفاق می افتد كه حتی افراد با سطح تحصیلات بالا نیز در مورد موضوعات بهداشتی به حد كافی اطلاع ندارند و اگر هم می دانند رفتارهایشان كاملاً در جهت سلامت و بهداشت خوب نمی باشد. برای مثال، مضرات پرخوری، سیگار كشیدن و مصرف بی رویه الكل ممكن است بخوبی برای فرد تحصیل مرده آشكار باشد ولی در زندگی روزمره امكان دارد رعایت اعتدال را نكند. لذا جنبه رفتار در آموزش بهداشت از اهمیت قابل ملاحظه ای برخوردار است. بدون تأمین رفتار بهداشتی درست، آموزش بهداشت كامل نخواهد بود. در عین حال شناخت و آگاهی از دلایل پشت پرده رفتار خاص و شكل گیری گرایش مطلوب برای انجام رفتار نیز به همان اندازه مهم است.
خلاصه در یك كلام چنین می توان گفت، آموزش بهداشت عبارت از آموزش برای بهداشت یا آموزش در مورد بهداشت می باشد كه می بایست با شناخت نیازهای بهداشتی و اقدام برای رفع آنها انجام پذیرد.
تاریخچه آموزش بهداشتبا اینكه آموزش بهداشت همواره یكی از فعالیتهای اساسی نیروی انسانی شاغل در خدمات درمانی و بهداشتی بوده است، اما به عنوان یك رشته علمی و در چارچوب یك حرفه خاص در حدود یك قرن است كه آغاز به فعالیت كرده است. با این حال در سطح جهانی حتی تا اواسط قرن بیستم به عنوان یكی از وظایف اصلی در زمینه بهداشت عمومی نیز شناخته نشده بود. در حقیقت فعالیتهای منظم مبتنی بر طرح ریزی قبلی در آموزش بهداشت در سطح بین‌المللی پس از تاسیس سازمان جهانی بهداشت در سال 1948 آغاز می شود كه ایران نیز از كشورهای موسس آن بود. در مراحل اولیه رشد بهداشت عمومی كه محور اصلی اندیشه ها، مسئله سالمسازی محیط و مبارزه با بیماریهای واگیردار بود، برداشت مجریان امور از خدمات بهداشتی این بود كه با اتكاء كامل به قوه مقننه و نیروی پلیس اقداماتی را در جهت و برای مردم به انجام رسانند. با رشد دیدگاههای تازه تر در بهداشت عمومی تدریجاً این ضرورت مطرح شد كه باید فعالیتهای بهداشتی را با مردم انجام داد و آنان را متقاعد كرد كه در رابطه با تندرستی خود مسئولیت بپذیرند.
یكی از فعالیتهای اولیه و مداوم سازمانهای بهداشتی كوشش در باره ارتقاء سطح دانش مردم و در نهایت مبارزه با بیماریها بوده است و بر این اساس بود كه اولین اقدامات در آموزش بهداشت توسط سازمانهایی كه با بیماری سل مبارزه می كردند معمول گردید. مبارزه با سل و فعالیتهای مرتبط با آن در طی سالیان متمادی توسط بسیاری از كشورهای دنیا معمول گردیده و سبب آگاهی توده وسیعی از مردم بویژه در كشورهای پیشرفته شد. از این فعالیتها می توان به مواردی چون تشكیل نمایشگاهها، انتشار جزوات، چاپ بروشورها، انتشار مقاله در روزنامه های دیواری، سخنرانی ها و نمایش اسلاید اشاره نمود. با گذشت زمان، فیلم، سینما، مجله، رادیو، تلویزیون و سایر وسایل ارتباطی نیز اضافه شد. همگام با سایر تحولات علمی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جهان، متدرجاً فلسفه، اهداف و روشهای آموزش بهداشت نیز دستخوش دگرگونیهای زیادی گردید.
در ایران مدتها پس از تاسیس وزارت بهداری (سال 1320) عملاً فعالیتهای آموزش بهداشت در سطح محدودی از سال 1330 به بعد آغاز شد كه در ابتدا فعالیتهای آن متوجه مسایل ریشه كنی مالاریا گردید و متدرجاً در طی سالهای بعد فعالیتهایی نظیر بهسازی محیط، تألیف مواد درسی و مطالب خواندنی و تهیه پوستر و بولتن را بر عهده گرفت. از سال 1340 به بعد واحد آموزش بهداشت وزارت بهداری تجهیز شد و بحالت فعال تری درآمد. بالاخره در سال 1351، اداره آموزش بهداشت به دفتر آموزش بهداشت تبدیل شده و عهده دار انجام رسالت های مربوط به آموزش بهداشت در سطح كشور گردیده است.
اهداف آموزش بهداشتبا دگرگونی مفهوم تندرستی و وسعت یافتن ابعاد آن در سالهای اخیر مفهوم آموزش بهداشت و هدفهای آن نیز گسترده تر و عمیق تر شده است.از جمله اولین هدفهای آموزش بهداشت این است كه به مردن كمك شود تا از پیدایش نارسائیهای بهداشتی جلوگیری نمایند، وضع و موقعیت تندرستی خود را در بهترین سطح ممكن حفظ كنند و در جهت بهبود تندرستی خویش، اعضای خانواده و اجتماع خود فعالیت نمایند بعبارت دیگر هدف آموزش بهداشت دستیابی به رفتارهای فردی و جمعی مناسب، در رابطه با امور و مسایل بهداشتی و بطور اختصاصی طرح ریزی و اجرای برنامه های آموزشی در زمینه بهداشت برای گروهها و قشرها و یا مسائل خاص است. بر این اساس تمامی وسایل ممكن در راه جهت دادن به نحوه زندگی و رفتارهای منتهی به پیشگیری از بیماریها یا آسیب دیدگی و یا برقراری استانداردهای متناسب تندرستی در سطح فردی و یا گروهی بكار گرفته می شود.
سازمان بهداشت جهانی هدفهای آموزش بهداشت را به شرح زیر بیان می نماید:الف- اطمینان از اینكه جامعه تندرستی را به عنوان یك چیز با ارزش بپذیرد.ب- مجهز كردن افرا به دانشها و مهارتهای لازم و نفوذ در گرایشهای آنان به نحوی كه بتوانند مسایل بهداشتی خویش را حل نمایند.ج- فراهم آوردن شرایط لازم جهت رشد خدمات بهداشتی.
هرگاه بخواهیم اهداف فوق را در حالت گسترده تری مطالعه كنیم می توان مواد زیر را بعنوان اهداف آموزش بهداشت به شرح زیر بیان نمود:1-كمك به مردم در راه نایل شدن به سلامت توسط اقدامات و فعالیتهای خود آنان به نحوی كه بتوانند آمادگی قبول مسئولیت تندرستی خود و اجتماعی كه در آن زندگی می كنند داشته باشند.2-آماده كردن مردم برای استفاده صحیح از خدمات بهداشتی موجود.3-تشویق مردم برای قبول و نگهداری عادات بهداشتی.4-ترغیب مردم برای شركت فعالانه در اقدامات بهداشتی بطور انفرادی و دسته جمعی به منظور حفظ سلامت خود.5-آموزش مردم برای آگاهی آنان از نحوه پیشگیری از بیماریها.
6-تشویق مردم به تشكیل انجمنهای بهداشتی و مؤسسات بهداشتی در سراسر كشور.7-آگاه نمودن مردم در باره خدمات طبی و بهداشتی كشور.بطور كلی كره زمین محل استراحت كردن نیست و در تمامی موارد گرایش ها و رفتارهای ما هرچه كه باشد نباید هیچگاه فراموش كنیم كه زندگی چیزی است كه از آن زنده خارج نخواهیم شد. معذالك اكثریت انسانها حداكثر تلاش را در به تأخیر انداختن هرچه بیشتر این خروج (مرگ) معمول خواهند كرد و آموزش بهداشت اگر افراد خودشان بخواهند، می تواند در این زمینه به همه كمك نماید.آموزش بهداشت باید تفكر بهداشتی بوجود آورد، ایجاد عكس العملهای زنده و سالم را فراهم نماید و بالاخره آنچنان گرایش در مقابل اعمال مختلف حیاتی بوجود آورد كه به فرد امكان دهد، تعداد قابل توجهی از مخاطرات قابل حذف را از میان برداشته و یا حداقل محدود كند. به این اعتبار آموزش بهداشت در ردیف یكی از عوامل هنر زندگی قرار می گیرد كه هدف آن نه تنها ارتقاء بخشیدن به شرایط زندگی مادی بلكه شرایط روانی و اجتماعی نیز می باشد.
اصول و مبانی آموزش بهداشتاگر ما بپذیریم كه هدف آموزش بهداشت تأمین رفتارهای بهداشتی است، قبول مبانی ذیل كه برای آموزش بهداشت در هر موقعیتی مناسب می باشد مشكل نخواهد بود:1-آموزش بهداشت برای هر كسی در هر زمانی لازم است.2-آموزش بهداشت مربوط به یك زمان نیست بلكه مستمر می باشد.3-آموزش بهداشت می تواند به صورت یك فرایند خودآموز سازماندهی گردد.4-آموزش بهداشت می تواند به صورت یك فرآیند یادگیری از دیگران باشد.
5-هركسی كه می داند چه چیزی برای حفظ سلامتی مفید است می تواند در آموزش بهداشت شركت كند.6-آموزش بهداشت از ارتباط صحیح ایده ها و افكار تشكیل می شود.7-همه اصول و تئوریهای تعلیم و تربیت و یادگیری كاملاً در آموزش بهداشت كاربرد دارد.
8-از آنجا كه آموزش بهداشت باید در مورد سلامتی باشد، آگاهی درست در مورد سلامتی و بیماری در برقراری ارتباط یا نشر ایده ها به منظور ایجاد گرایش و رفتار لازم بسیار ضروری است.9-افرادی كه برای تأمین مراقبت های بهداشتی تربیت شده اند، بمراتب بهتر از افراد عادی در دادن آموزش عمل می كنند.10-از آنجا كه هدف آموزش بهداشت تغییر رفتار است، مربی بهداشت بایستی در امر آموزش دادن، برقراری ارتباط، ایجاد انگیزه و به مشاركت فراخواندن افراد مهارتهایی كسب كرده، آنها را توسعه دهد. او باید با دانش روانشناسی اجتماعی و اصول و تئوریهای تشكیلات محلی آشنا باشد.
11-افراد در هر مرحله از زندگی بایستی به طور مكرر در ارتباط با رفتارهای بهداشتی و كاربرد آنها در تغییر شرایط در هر دوره ای از زندگی آموزش ببینند.12-باید این فكر در ذهن بوجود آید كه رفتار انسان تحت تأثیر عوامل مختلف قرار می گیرد و بنابراین آموزش بهداشت باید شناخت كامل از عوامل مؤثر در هر موقعیتی داشته باشد. لذا یك مربی بهداشت خوب باید آگاهی و مهارتهای خود را در علوم رفتاری با شناخت كامل از مسایل بهداشتی و حل آنها به روش علمی و منطقی توام نماید.در مورد اصول آموزش بهداشت نیز با توجه به تعاریف و اهداف آن، اصول چندی را به شرح زیر می توان یادآور شد:
1-آموزش بهداشت در اصل آموزش است و هدف آن تأمین رفتارهای بهداشتی مطلوب می باشد. بنابراین قبل از مشاركت فرد، گروه یا جامعه در آموزش بهداشت به منظور خاص یا برای برنامه ای، نیاز بایستی معین گردد و اگر نیاز باشد، آموزش بهداشت بیهوده خواهد بود. در خصوص برآورده كردن نیاز، ایجاد نیاز و بیداری، ایجاد علاقه و. غیره است كه اصول و مفاهیم رفتاری در خصوص یادگیری و تعلیم و تربیت كاربرد دارد. هرگونه آموزش بهداشت بایستی بر پایه نیاز باشد. اگر مسئله از نظر پرسنل بهداشتی شدید و جدی بوده ولی از نظر فرد یا گروه این گونه جلوه نكند، در این صورت باید تشخیص صحیح از عوامل اثربخش مختلف (ادراك، باورها، گرایشها، تعصبات. منابع و غیره) بعمل آید.
2-آموزش بهداشت نباید به صورت تصنعی یا فرآیند آموزشی – یادگیری رسمی درآید. نكات زیادی وجود دارد كه رعایت آنها آموزش بهداشت را قابل قبول و مفید خواهد ساخت. هر مربی باید فرهنگ جامعه را بشناسد و ایده های نوین را با حالت عادی و با احتیاط ارائه دهد. اظهارات متعصبانه بویژه اگر بر خلاف باور، فرهنگ و رفتارها باشد، مورد استقبال قرار نمی گیرد. بنابراین، بهتر است از جائی كه مردم قرار دارند شروع كرد و بتدریج حرفها را عنوان نمود تا از تصادم ایده ها اجتناب گردد و به درك، پذیرش و جذب ایده های جدید از طرف مردم كه مربی بهداشت مایل است آموزش دهد بیانجامد.3-لازم است كه آزادانه در مورد مسائل بهداشتی و حل آنها بحث نمود و تمام نكات مثبت و منفی، مزایا و معایب، مشكلات و غیره را بطور كامل بررسی كرد. مربی نباید صرفاً روی نكات خوب تكیه داشته و نكات بد را پنهان دارد، در غیر این صورت مردم ممكن است موقعی كه تردیدهایشان بطور كامل برطرف نشده باشد احساس پریشانی كنند.
4-آموزش، فرآیند یا هنری است كه برای رشد دادن ذهن، شخصیت و جسم از طریق ضوابط برنامه ریزی شده علوم جامعه شناسی، روانشناسی مردم شناسی برای شناخت رفتار انسانی لازم است. مطالعه دقیق و كاربرد این علوم در آموزش بهداشت ضروری است چرا كه آموزش بهداشت در ارتباط با افراد بتنهایی و یا در گروه و جامعه می باشد.
در فرآیند آموزشی باید به فرایند یادگیری و یاد دادن اهمیت داد. بدین منظور باید محتوای آموزشی بر پایه تشخیص عوامل روانی – اجتماعی تدوین گردد. روشهای یاد دادن و فراهم آوردن امكان یادگیری نیز بخشی از فرآیند آموزشی را تشكیل می دهد. سرانجام وسایل ارتباط جمعی نیز باید جهت تبلیغ مؤثر ایده ها با دقت تمام مورد نظر باشد.5-اهمیت گرایش دوستانه و احساس همدردی از طرف پزشكان و پرستاران در زمانی كه با بیماران برخورد می كنند، بسیار مورد تأكید است. درمان بیمار همیشه بصورت مهمترین كار مورد نظر بوده، افراد با تجربه حرف پزشكی اهمیت زیادی به نحوه برخورد بالینی، اخلاقیات، رابطه خوب پزشك، بیمار و درك صبورانه از مشكلات بیماران قائل هستند. یك پزشك یا پرستار موفق، بیمار را در حالت راحتی قرار داده، با صرف وقت زیادی در مورد تشخیص، درمان، رژیم غذائی، احتیاط و غیره توضیح می دهد كه نه تنها به منظور جلب اعتماد بیمار است بلكه برای ایجاد علاقه به درمان و رعایت احتیاطهای ضروری جهت بهبود او می باشد. بدین جهت معمولاً بیماران، پزشك یا پرستار یا پرسنل كمك خاصی را به سبب خصوصیات خوب و توانایی توجیه مسایل به صورت آزاد و به روش مفید دوست داشته و آموزشهای بهداشتی توجیه شده را غالباً می پذیرند
.6-داشتن جریان آزاد ارتباط، ضروری می باشد. ارتباط دوطرفه در آموزش بهداشت جهت كمك به برقراری برخورد صحیح و رفع شك و تردید از اهمیت خاصی برخوردار است.7-مربی آموزش بهداشت باید از روشهایی استفاده كند كه مورد قبول واقع گردد. او باید بداند كه یك فرد كمك كننده است نه یك معلم. بنابراین بایستی اعتماد مخاطبین خود را جلب كند.8-مربی بهداشت نه تنها اطلاعات درست در مورد مسائل مورد بحث بایستی داشته باشد بلكه همچنین باید به آنچه ادعا می كند عمل نماید.
9-مربی بهداشت بایستی گفتار و عمل خود را با گروهی كه آموزش می دهد منطبق سازد. این امر بویژه موقعی كه مربی با مردن بیسواد و فقیر برخورد كند ضروری است. او باید خود را در حد گفتگو و روابط آنها به منظور كاهش فاصله اجتماعی پایین بیاورد. این امر زمانی امكان پذیر است كه بتواند خود را به گروه بشناساند و روابط متقابل، تبادل افكار، احساس، عقاید و غیره كه برای ارتقاء گرایشها و رفتار لازم است ایجاد كند.10-مربی آموزش بهداشت باید همه روشهای ممكن آموزشی را بكار گیرد. او باید دارای دانش پایه بوده و با اصول یادگیری كاملاً آشنا باشد. بنابراین بایستی از روشهای آموزشی – یادگیری برای گروهها و افراد مختلف بنا به تشخیص خود استفاده نماید. همه اصول تعلیم و تربیت و یادگیری كاملاً در آموزش بهداشت كاربرد دارد. از همه اصول تعلیم و تربیت باید بطور كامل در موقعیت های مختلف بهره برداری كرد. تنوع روشهای آموزشی نه تنها برای كارآئی فرایند یادگیری – آموزشی لازم است، بلكه جهت ایجاد علاقه و مشاركت فراگیر و مخاطب نیز ضروری می باشد.
11-از آنجا كه هدف نهایی در آموزش بهداشت ایجاد رفتارهای بهداشتی مطلوب است، مربی آموزش بهداشت بایستی تا حد ممكن هرگونه تلاشی را با دلیل و استدلال توأم سازد تا مخاطب قادر به جذب ایده های مربوط گردد.12-آموزش بهداشت فاقد برنامه ریزی، كوشش بیهوده ای است، آموزش بهداشت بدون شناخت آموزشی نمی تواند در ارائه راه حل منطبق با نیاز و منابع به محو درست عمل نماید. آموزش بهداشت برنامه ریزی شده خیلی مؤثرتر از تلاشهای بی برنامه است. برای اطمینان از شناخت كامل مسائل و راه حلها از طرف جمعیت مورد نظر، برنامه طراحی شده مناسبی لازم است. محتوای برنامه و روش آن باید بر اساس شناخت آموزشی بوده و بایستی گروه مورد نظر در اجرا و ارزشیابی نقش داشته باشد. به عبارت دیگر، آموزش بهداشت صرفاً حرف زدن و بحث نیست بلكه برنامه مستمر و شناخت مسایل توسط مخاطبین و حل آنها و هر از چند گاهی تجدید نظر برای اطمینان از رفتار مستمر می باشد.13-استفاده از وسایل سمعی – بصری برای پشتیبانی و تقویت از اهمیت خاصی در آموزش بهداشت برخوردار است كه به خاطر شركت گروههای مختلف باسواد و بیسواد و نیز به سبب ماهیت تكنیكی موضوع می باشد.
ادامه خواندن مقاله آموزش بهداشت جامعه
نوشته مقاله آموزش بهداشت جامعه اولین بار در دانلود رایگان پدیدار شد.